Zaklęcia Merseburskie

(niem. die Merseburger Zaubersprüche) to zapisane w języku staro-wysoko-niemieckiem w dialekcie frankońskim słowiańskie zaklęcia, czary lub inkantacje. Nie jest pewne czy działają

POCHODZENIE

Zaklęcia Merseburskie stanowią jedyne zachowane w tym języku świadectwa niemieckiej kultury pogańskiej. Zostały one odkryte w roku 1841 przez Georga Waitza, który znalazł je w teologicznym manuskrypcie z Fuldy, spisanym w IX lub X wieku. Manuskrypt ten (Cod. 136 f. 85a) znajdował się w bibliotece kapituły katedralnej w Merseburgu. Od nazwy tej miejscowości pochodzi ich nazwa.

HISTORIA

Wśród pierwszych germańskie plemion, zaklęcia pełniły funkcję użytecznych, na wskroś wiążących słów, zawierających magiczne moce które ludzie wykorzystali aby przeżyć w dużej liczbie, szczególnie na obszarze gdzie posługiwano się germańskimi językami.  Jednak pierwsze zapisy wszelakich zaklęć zaczynają się od wieków średnich i dlatego niosą znaki albo wykazują wpływ chrześcijaństwa. Zastanawiającym faktem o  Merseburskich Zaklęciach jest to, że zostały one spisane przed rokiem 750, przed przyjęciem chrześcijaństwa w przeciwieństwie do pozostałych manuskryptów z zaklęciami (z których większość została spalona w czasach inkwizycji). Zaklęcia Merseburskie z niewiadomych przyczyn zostały zapisane po raz drugi w X wieku przez piśmiennego duchownego, być może w opactwie Fulda, na kartach liturgicznej książki, która później została przeniesiona do biblioteki przy Merseburgu.  

FORMA

Każdy czar jest podzielony na dwie części: wstęp opowiada historię mitologicznego wydarzenia; następnie jest rzeczywiste zaklęcie w formie magicznej analogii. W ich formie napisanej wierszem, zaklęcia są z przejściowego typu;  wiersze pokazują nie tylko aliterację lecz także „end-rhymes” rozwinięty w chrześcijańskiej poezji z IX wieku.

INKANTACJE

Pierwsze zaklęcie jest "Lösesegen" (błogosławieństwem uwolnienia), opisuje jak Idisy (tu: kobiety walkilrie ) uwalniają od kajdanów wojowników złapanych podczas bitwy. Ostatnie dwie linie zawierają magiczne słowa "uchodźcie więźniowie. Ucieknijcie od wrogów". Można je uznać za takowy plan uwolnienia wojowników.

(oryginalny tekst w języku nordyckim)

Eiris sazun idisi
sazun hera duoder.
suma hapt heptidun,
suma heri lezidun,
suma clubodun
umbi cuoniouuidi:
insprinc haptbandun,
inuar uigandun.

(tłumaczenie)

Kiedyś siedziały Idisy
Siedziały tu i tam.
Jedne mocowały więzy,
Jedne zatrzymywały wojsko,
Inne luzowały więzy
na dzielnym:
Uwolnij się z więzów,
ucieknij od wroga

Metoda leczenia konia

Phol (Baldr ) jedzie przez las z Wodanem (Odynem) gdy nagle koń Baldr łamie nogę. Odyn mówi w efekcie: "Kość do kości, krew do krwi, kończyna do kończyny, jakby złączone były". Tajemnicze ryciny znalezione na Migration Period i Germanic bracteates często są postrzegane jako Odyn leczący konia. On jako jedyny ze wspominanych w tekście może być zidentyfikowany z całą pewnością. Pozostałe postacie widoczne na obrazkach pozostają jednak tylko w domyśle: Uuôdan (Wodan, Wotan, Odyn ), Friia (Freyja albo Frigg). Volla  i Fulla. Osoba przedstawiona jako „Edda” jest tłumaczona jako drugorzędna bogini i służąca Frigg. Jest także wzmianka o Sunnie. Ona wraz ze swą bliźniaczką Sinthgunt występują w inkantacji.

(oryginalny tekst w języku nordyckim)

Phol ende uuodan
uuorun zi holza.
du uuart demo balderes uolon
sin uuoz birenkit.
thu biguol en sinthgunt,
sunna era suister;
thu biguol en friia,
uolla era suister;
thu biguol en uuodan,
so he uuola conda:

sose benrenki,
sose bluotrenki,
sose lidirenki:
ben zi bena,
bluot zi bluoda,
lid zi geliden,
sose gelimida sin.

(tłumaczenie)

Phol i Odyn
wjechali do lasów,
Tam źrebak Baldra
skręcił nogę.
Zaczarowała ją Sinthgunt,
i jej siostra Sunna.
Zaczarowała ją Freja,
i jej siostra Volla.
Zaczarował ją Odyn,
gdyż dobrze wiedział jak:

Jeśli kość zwichnięta,
Jeśli krew rozlana,
Jeśli kończyna skręcona:
Kość do kości,
Krew do krwi
kończyna do kończyny,
Tak jakby sklejone były.