Dlatego też czasownik Faqara ("był biedny") jest przeciwieństwem słowa Istaghna ("nie być w potrzebie czegoś"). Czasownik Iftaqara oznacza “potrzebował”. Rzeczownik w liczbie pojedynczej to Faqir ("biedny"), a w liczbie mnogiej Fuqara’a ("biedni ludzie"). Afqarahu ("uczyniło go biednym") jest przeciwieństwem słowa Aghnahu ("uczyniło go bogatym"). Al-Faqr (ubóstwo, bieda) jest przeciwieństwem słowa Al-Ghina ("bogactwo"), oznacza, że osoba stała się potrzebująca (nie ma tyle ile potrzebuje, co zaspokajałoby jej podstawowe potrzeby). Faqir w Szari’a to osoba potrzebująca, która jest w trudnej sytuacji i nie prosi o pomoc. Maskin natomiast, jest to osoba potrzebująca, biedna, który prosi o pomoc (Maskin jest biedniejszy od Faqira).
Zostało przekazane przez Mudżahida, że:
Faqirem jest ten, kto nie prosi o pomoc.
Ikrimah powiedział, że:
biedny jest słaby.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
Panie mój ! Jestem Faqir do jakiegoś dobra, które zesłałeś dla mnie.”
[TZQ Al-Qasas: 24]
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
i nakarmcie (tego) Faqira, ktory znajduje sie w nieszczęściu (al ba’is)!
[TZQ Al-Hadż: 28]
(Ten) znajdujacy sie w nieszczęściu (al ba’is), to ten, kto jest dotknięty Bu’s (nieszczęściem), a Faqir ("potrzebujący, biedny") to ten, kto jest osłabiony z powodu potrzeby. Wymienione wyżej ajaty i narracje, z językowego punktu widzenia, określają “ubóstwo, biedę” (Al-Faqr) jako “potrzebę”. W tym miejscu konieczne staje się wyjaśnienie terminu “potrzeba”. W kapitalistycznym systemie ekonomicznym, “ubóstwo” rozpatrywane jest jako pojęcie względne, nie odnosi się do “czegoś stałego”, “czegoś, co nie ulega zmianie”. Przyjęto, że “ubóstwo, bieda” jest nie zdolnością zaspokojenia potrzeb, wymaganymi dobrami i usługami. W miarę jak potrzeby są coraz większe, w zależności od kraju (wpływa na to czynnik urbanizacji, uprzemysłowienia i ogólnego materialnego rozwoju), zauważalne jest zjawisko różnicowania się tych potrzeb. W krajach, które znajdują się w stanie swojego upadku, potrzeby zamieszkujących je ludzi, są ograniczone. Można je zaspokoić jedynie niezbędnymi dobrami i usługami. W krajach, które znajdują się w stanie swojego materialnego rozwoju (wysoko uprzemysłowione i zurbanizowane), potrzeby zamieszkujących je ludzi, są bardzo duże. Można je zaspokoić jedynie dużą ilością dóbr i usług. “Ubóstwo, bieda” w tych krajach również inaczej jest pojmowane. Na przykład, niemożność zaspokojenia potrzeby dóbr luksusowych, w świecie zachodnim, jest rozpatrywane jako “ubóstwo, bieda”, podczas gdy w krajach takich jak Egipt i Irak, “ubóstwo, bieda”, to niemożność zaspokojenia potrzeby dóbr podstawowych.
Postrzeganie kapitalistycznego systemu ekonomicznego jest błędne, dlatego, że rozpatruje termin “ubóstwo, bieda” jako pojęcie względne. Potrzeby człowieka przecież zawsze są takie same. Termin “ubóstwo” jest rzeczywisty i oznacza określony stan, w jakim może znajdować się człowiek.
Islam rozpatruje “ubóstwo” jako pewien “stały stan”, w jakim może znajdować się człowiek, niezależnie od tego, w jakim kraju żyje i w jakim czasie żyje.
“Ubóstwo, bieda” oznacza “nie zaspokojenie w pełni podstawowych potrzeb”.
Szari’a wyróżnia trzy podstawowe potrzeby: żywność, odzież i mieszkanie.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
A na ojcu dziecka ciąży obowiązek zaopatrzenia ich (matek karmiących i dzieci) w żywność i odzież, zgodnie z przyjętym zwyczajem.
[TZQ Al-Baqarah: 233]
Allah (subhana wa teala) powiedział również, co w języku polskim oznacza:
Dajcie im mieszkanie, tam gdzie wy mieszkacie, stosownie do waszych środków (majątku)!
[TZQ At-Talaq: 6]
Ibn Madżrah przekazał od Abu Al-Ahłassa, że Wysłannik Allaha (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
Strzeżcie się! Ich prawa wzglądem was, to zapewnienie im przyzwoitej odzieży i pożywienia.
Mowa jest tu o podstawowych potrzebach, jakie musza być zaspokojone (żywność, odzież i mieszkanie). Jeżeli się tak nie stanie, wówczas taki stan (nie zaspokojenia tych potrzeb) rozpatrywany jest jako “ubóstwo, bieda”. Inne potrzeby rozpatrywane są jako dobra luksusowe. Jeżeli ktoś zaspokoi podstawowe potrzeby, a nie zaspokoi potrzeb dóbr luksusowych, nie jest “biedny”. “Ubóstwo, bieda” w Islamie, definiowane jako niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb, jest uważane za jeden z decydujących czynników upadku muzułmańskiej Ummah. Islam uczynił z ubóstwa jedną z obietnic Szejtana.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
Szatan obiecuje wam ubóstwo
[TZQ Al-Baqarah: 268]
Islam rozpatruje “ubóstwo, biedę” jako słabość i nakazuje opiekowanie się biednymi
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
Jeśli dajecie jawnie jałmużnę, to jest dobrze; ale jeśli ją ukrywacie i dajecie biednym, to jest lepsze dla was
[TZQ Al-Baqarah: 271]
Allah (subhana wa teala) powiedział również, co w języku polskim oznacza:
i nakarmcie (tego) Faqira, ktory znajduje sie w nieszczęściu (al ba’is)!
[TZQ Al-Hadż: 28]
Islam uczynił obowiązkowym, zaspokojenie podstawowych potrzeb tego, kto nie jest w stanie ich zaspokoić. To jest prawo tej osoby.
Szari’a nakłada obowiązek udzielania pomocy biednym. Wyjaśnia szczegółowo, jak należy to czynić (jak zaspokoić podstawowe potrzeby biednych).
Jest to obowiązek bliskich tych osób (Szari’a szczegółowo określa stopień pokrewienstwa i stopień obowiązku z tym związany; mowa jest tu oczywiście o obowiązku udzielania wsparcia, pomocy)
Nafaqah (finansowanie, zaopatrywanie, wspieranie) jest obowiązkiem krewnych. Gdyby nie było krewnych, wówczas Nafaqah byłby obowiązkiem spoczywającym na dochodach z zakatu (w Bait ul-Mal). Gdyby nie było dochodów z zakatu (w Bait ul-Mal), wówczas byłoby to obowiązkiem spoczywającym na wszystkich muzułmanach.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
A na ojcu dziecka ciąży obowiązek zaopatrzenia ich w żywność i odzież, zgodnie z przyjętym zwyczajem. Nie nakłada się na człowieka niczego, co nie jest w jego możliwości. Rodzicielka nie może doznać szkody z powodu swojego dziecka ani ten, któremu się urodziło dziecko, z powodu jego dziecka.
[TZQ Al-Baqarah: 233]
Zostało przekazane przez Muslima, że Abu Hurajra (radi allahu anhu) powiedział, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
Ktokolwiek pozostawia po sobie majątek, należy do jego spadkobierców, a jeżeli jest on słaby (Kall), będziemy ponosić za nich odpowiedzialność.
Al-Kall to osoba, która nie ma ani ojca, ani brata.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
Jałmużny są tylko dla ubogich i potrzebujących
[TZQ At-Tauba: 60]
Jeżeli środki (przeznaczone na zakat) w Bait ul - Mal (Państwowym Skarbcu; Skarbie Państwa) są nie wystarczające (na pokrycie potrzeb biednych i potrzebujących).
Państwo Muzułmańskie ma obowiązek pokrycia tych potrzeb, z innych dochodów Bait ul-Mal.
Gdyby nie było wystarczających środków w Bait ul-Mal, wówczas Państwo mogłoby podwyższyć podatki od majątku ludzi zamożnych. (podatki sa stopniowe w Panstwie Muzulmanskim i naklada sie je w w sytuacji koniecznosci)
Nafaqah (finansowanie, zaopatrywanie, wspieranie) jest obowiązkiem krewnych. Gdyby nie było krewnych, wówczas Nafaqah byłby obowiązkiem spoczywającym na dochodach z zakatu (w Bait ul-Mal). Gdyby nie było dochodów z zakatu (w Bait ul-Mal), wówczas byłoby to obowiązkiem spoczywającym na wszystkich muzułmanach.
Zostało przekazane przez Ahmeda, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
W jakiejkolwiek lokalnej społeczności, gdyby pojawił się pośród nich głodny człowiek, Allah nie Miałby z nimi nic wspólnego.
Zostało przekazane przez Al-Bazzara od Anasa, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
On by we mnie nie uwierzył, ten, kto spał z pełnym żołądkiem, podczas gdy jego sąsiad (po jego stronie) był głodny, a on o tym wiedział.
Allah (subhana wa teala) powiedział (opisując muzułmanów) co w języku polskim oznacza:
W ich majątku mieli odpowiedni udział proszacy o pomoc i potrzebujacy
[TZQ Az-Zariyat: 19]
Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) nakazał pomocnikom (Ansarom) Nafaqah (finansowanie, zaopatrywanie, wspieranie) biednych emigrantów (Muhadżirun), co wskazuje na to, że jest to obowiązek wszystkich muzułmanów (dopóki podstawowe potrzeby nie zostaną zaspokojone).
Jeżeli obowiązek zaspokojenia podstawowych potrzeb spoczywa na muzułmanach, odpowiedzialnym za spełnienie tego obowiązku jest Kalif (który występuje w imieniu całej muzułmańskiej Ummah; zbiera podatki od muzułmanów i część uzyskanych z tego tytułu dochodów przeznacza na spełnienie tego obowiązku). Widać wyraźnie, że obowiązek “przeniesiony” jest z ogółu muzułmanów na Bait ul-Mal.
Biedne osoby, które wymagają Nafaqah - na osobę tą nałożony jest obowiązek uzyskania tego, co jest potrzebne aby zaspokoic podstawowe potrzeby.
(np. pracować) Jeżeli tego nie uzyska, wówczas obowiązek ten spada na odpowiedzoialnych (wedlug szaria) krewnych. Jeżeli krewny nie był w stanie (spełnić tego obowiązku), lub nie było krewnego, wówczas Nafaqah staje się “obowiązkiem z zakatu” Bait ul-Mal. Jeżeli nie jest to możliwe (nie ma wystarczających środków z zakatu), wówczas staje się to “obowiązkiem wszystkich dochodów” Bait ul-Mal. Jeżeli nie jest to możliwe (nie ma wystarczających środków z wszystkich dochodów), wówczas staje się to obowiązkiem wszystkich muzułmanów (dopóki nie zostaną zaspokojone potrzeby wszystkich biednych).
Krewni, na których spoczywa obowiązek płacenia Nafaqah biednych i potrzebujących - są to ci z nich, którzy nie są zależni od innych ludzi (sami są w stanie zaspokoić swoje podstawowe potrzeby) Od takiej osoby wymagane jest płacenie Zakatu. Osoba, której zakazane jest płacenie Zakatu, nie płaci również Nafaqah.
Zostało przekazane przez Bukhariego od Saida ibn Al-Musajjeba, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
Najlepsza Sadaqah jest ta, która (została dana) z bogactwa
(bogaty to ten, kto posiada wiecej niz potrzebuje z podstawowych potrzeb)
Znaczenie językowe - słowo “bogactwo"(Ghina) oznacza, że ktoś nie potrzebuje pomocy od innych ludzi. Dlatego też obowiązek Nafaqah jest nałożony na tych, którzy mają “bogactwo -wystarczającą ilość"(Ghina), a nie na tych, którzy są biedni i potrzebujący.
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
Niech ten, który żyje w dostatku, wydaje według swojego dostatku! Niech ten, któremu zostało wymierzone, wydaje według tego, co dał mu Bóg!
[TZQ At-Talaq: 7]
Zostało przekazane przez Muslima od Dżabira, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
Zacznijcie od siebie i czyńcie dla tego jałmużnę i jeśli cokolwiek pozostanie (z tego), dajcie to waszej rodzinie i jeśli cokolwiek pozostanie (z tego), dajcie to waszym krewnym i jeśli po tym cokolwiek pozostanie (z tego), postąpcie tak i tak, dla tych, którzy są przed wami, po waszej prawej ręce i (dla tych, którzy są) po waszej lewej ręce.
Nafaqah (finansowanie, zaopatrywanie, wspieranie) pojedynczej osoby - to zaspokojenie swoich własnych potrzeb (ale nie tylko potrzeb podstawowych).
Szari’a nałożyła obowiązek na tę osobę, utrzymania swojej rodziny w przyzwoity sposób. (Bil-Ma’rouf - co jest tłumaczone jako “w sposób, który uwzględnia jej sytuacje i tych, którzy żyją podobnie")
Allah (subhana wa teala) powiedział, co w języku polskim oznacza:
A na ojcu dziecka ciąży obowiązek zaopatrzenia ich (matek karmiących i dzieci) w żywność i odzież, zgodnie z przyjętym zwyczajem.
[TZQ Al-Baqarah: 233]
Z tego wynika, że utrzymanie samego siebie, również będzie “w przyzwoity sposób” (Bil-Ma’rouf). Nie będzie to tylko zaspokojenie podstawowych potrzeb.
Zostało przekazane przez Bukhariego, że Ahmed powiedział, że Prorok (sal allahu alejhi wa salaam) powiedział:
Bierzcie to co jest dla was i dla waszych dzieci wystarczające, w przyzwoity sposób.
Nie powiedział (sal allahu alejhi wa salaam) jedynie “co jest dla was wystarczające”, ale dodał słowa: “w przyzwoity sposób” (Bil-Ma’rouf). Co oznacza, że miał (sal allahu alejhi wa salaam) na myśli to, “co jest dla niej wystarczające, to co zaspokaja jej potrzeby i potrzeby jej dzieci”. (uwzględniając jej potrzeby i potrzeby jej dzieci, ich sytuację i sytuację tych, którzy żyją podobnie). Nie odnosi się to zatem do określonych “podstawowych potrzeb”, ale do potrzeb wynikających z poziomu życia danej osoby. Niektórzy prawnicy rozpatrując ten problem, doszli do wniosku, że są to następujące potrzeby: żywność, odzież, mieszkanie, wierzchowiec (czy wielbłąd; rozumiany jako środek transportu) i małżeństwo. Nie było to jednak kategorycznie wyrażone w tekstach prawniczych, ale występuje w nim słowo “w przyzwoity sposób” (Bil-Ma’rouf).
“Bogactwo - wystarczającą ilość” (Ghina) uznawana jest jako: “to co przekracza zaspokojenie potrzeb w przyzwoity sposób"(Bil-Ma’rouf). Jeżeli majątek “przekracza to”, wówczas nałożony jest na osobę obowiązek Nafaqah (finansowania, zaopatrywania, wspierania) biednych i potrzebujących. Jeżeli “nie przekracza tego”, wówczas nie ma obowiązku Nafaqah biednych i potrzebujących.
Źródło: Abu Hamza