Czy ktoś pamięta jeszcze alfabet Morse'a? Chyba bliższy UTF-8 niż wszystkiemu co było w międzyczasie. A skąd nagle XML? Prześledźmy, jak rozwijała się technologia wokół tego.
Elektryczność umożliwiła efektywne przesyłanie wiadomości na olbrzymie odległości. Jednak ani telegraf igiełkowy wykorzystujący tyle wartości napięcia ile liter w alfabecie i odpowiednią wskazówkę umożliwiającą wskazywanie znaków do przesłania oraz ich odczytywanie na tarczy ani telegraf wykorzystujący pięć przewodów nie zdołały wygrać z rozwiązaniem najprostszym. W 1837 roku Samuel Finley Breese Morse opracował pierwszy amerykański telegraf,
który w zasadzie przekazywał tylko dwa stany: jest sygnał i nie ma sygnału. Przekazywany sygnał mógł być krótki – wtedy był kropką lub długi – wtedy był kreską. Również odstępy między sygnałami mogły być krótkie, co oznaczało, że należą do jednego znaku, dłuższe jako odstęp pomiędzy znakami i dowolnie długie oddzielając przesyłane wiadomości. Konkretnemu znakowi odpowiadała unikalna sekwencja kropek i kresek ustalona przez Morse tak by znaki się nie myliły a te najczęściej używane w języku angielskim miały najkrótszy czas trwania. Alfabet Morse’a był bardzo intensywnie używany przez ponad sto lat. Za mego dzieciństwa już głównie w amatorskim krótkofalarstwie i w harcerstwie do przekazywania z użyciem latarki. Mimo zafascynowania i wysiłków nie udało mi się jednak wyuczyć go na pamięć.
Wkrótce wynaleziono telefon, który podobnie jak telegraf igiełkowy wykorzystywał różne poziomy napięcia do przesłania skomplikowanych drgań dźwiękowych, ale niewielkie zniekształcenia powodowane tłumieniem przewodów nie były takim problemem jak dla telegrafu igiełkowego.
Udoskonaleniem telegrafu był dalekopis wynaleziony w 1910 przezCharlesa Kruma i Howarda Kruma, który realizował ideę zdalnej maszyny do pisania.
W urządzeniu tym na 5 impulsach kodowano 32 rodzaje znaków dodając impulsy wprowadzające i synchronizujące. Dalekopisem można było posłużyć się znacznie prościej. W połowie lat siedemdziesiątych sam się nim posługiwałem, lecz na drugim końcu mojej linii nie było już innego dalekopisu, lecz komputer, do którego wprowadzałem dane i komendy sterujące jego działaniem oraz odbierałem drukowane na papierze wyniki działań. Tylko 32 znaki wyznaczały ubożuchny repertuar znaków, który stopniowo rozszerzał się by sięgnąć wreszcie standardu ASCII kodowanego na 8 bitach, a więc umożliwiającego zdefiniowanie 256 znaków, a za sprawą kodowania UTF8 umożliwiającego łączenie większej liczby bitów możliwe stało się kodowanie tysięcy znaków języka japońskiego i chińskiego.
Tymczasem jednak już w czerwcu 1945Vannevar Bush publikuje w Atlantic Monthly artykuł As We May Think, gdzie przedstawione zostają idee leżące u podstaw hipertekstu, a więc idei, która najpowszechniej ucieleśni się w języku HTML.
Niezbędne dla podłączenia chociażby mojego dalekopisu do odległego komputera za pośrednictwem linii telefonicznej urządzenie zostało zbudowane w 1958 roku w laboratoriach firmy Bell. To tak zwany modem, wtedy oprędkościzaledwie 300 bitów na sekundę.Stosował zasadę używania kilku częstotliwości wokół 1kHz do kodowania „0” i kodowania „1”, a więc jakby powrót do dwustanowości telegrafu ale na wyższym poziomie.
Dzisiaj w domu mam urządzenie 6Mbitów/sek, które stosuje tak wyrafinowane kodowanie ciągów binarnych, że trudno je prosto opisać.
W 1962 roku pojawiła się koncepcja wielkiej sieci komputerowej, a w 1964Paul Baran z RAND Corporation opublikował raport On Distributed Communications Networks z propozycją zdecentralizowanej sieci komputerowej, która może działać nawet w przypadku awarii wielu węzłów. Propozycja ta legła u podstaw utworzenia w 1969 roku ARPAnet, sieci czterech komputerów zamówionej przez amerykańską agencję rządową ARPA. W 1971 sieć ta liczyła sobie 13 węzłów, a w 1973 roku - już 35. Sieć ARPAnet z miejsca zostaje wykorzystywana do komunikacji między naukowcami, przesyłania listów elektronicznych i wspólnej pracy nad projektami.
W 1971 roku Ray Tomlinson wysyła pierwszą wiadomość elektroniczną. W 1972 powstał Telnet, aplikacja pozwalająca na zdalną pracę na odległych komputerach - połączenie się z nimi i uruchamianie programów. W 1973 do ARPANETu włączone zostają pierwsze instytucje spoza Stanów Zjednoczonych: University College of London w Wielkiej Brytanii i Royal Radar Establishment w Norwergii. Słowo Internet pojawiło się po raz pierwszy w 1974 roku w opracowaniu badawczym dotyczącym protokołu TCP, napisanym przez Vintona Cerfa o Boba Kahna A Protocol for Packet Intercommunication. W uznaniu za tą i inne zasługi Vinton Cerf jest znany jako "ojciec Internetu". W 1981Ted Nelson proponuje Xanadu - hipertekstową bazę danych zawierającą informacje wszelakiego rodzaju, z płatnym dostępem. Koncepcja ta nigdy nie zostaje zrealizowana, za jej dalekiego potomka można by zapewne uznać World Wide Web.W 1982 w sieci komputerowej pojawiają się uśmieszki (smileys), tekstowe znaczki wyrażające emocje, dziś powszechnie używane w poczcie i grupach dyskusyjnych. W 1983 od ARPANET odłączona zostaje jej część wojskowa, tworząc MILNET. W ARPANET hosty i i sieci zaczynają używać protokołu TCP/IP. Powstaje właściwy Internet. W 1990Tim Berners-Lee tworzy World Wide Web, system pozwalający autorom na połączenie słów, zdjęć i dźwięku, początkowo pomyślany dla wsparcia naukowców zajmujących się fizyką w CERN. Projekt World WIde Web powstaje na komputerze NeXT, w pierwszej odsłonie umożliwia jednocześnie przeglądanie i edycję hipertekstowych dokumentów. W rok później zostaje zainstalowany na serwerach CERN, a z nich rozpowszechnia się na cały świat. Mosaic, pierwsza graficzna przeglądarka World Wide Web startuje w 1993.
Z punktu widzenia językowego używano HTMLa pozwalającego stosując znaki ASCII uzyskiwać dość wyrafinowane formatowanie tekstów i grafiki. Później wprowadzony XML stosował bardziej regularną zasadę używania par tagu rozpoczynającego(zapisywanego: „<” identyfikator „>”) i tagu kończącego(zapisywanego: „</” identyfikator „>”) lub Tagu unarnego(zapisywanego: „<” identyfikator „/>”). W samym XML-u można wprowadzać dowolne identyfikatory zakładając, że program odbierający tak sformułowany komunikat będzie wiedział, co z nimi zrobić. W HTMLu można było używać jedynie określonych identyfikatorów odpowiadających określonemu formatowaniu tesktu z grafiką.