Samobójstwo emocjonalne to unicestwianie duszy w żyjącym ciele.
Czy czujecie się czasem tak, jakbyście byli martwi za życia? W życiu przychodzą chwile, które nas niszczą krok po kroku z różnych przyczyn, coś pęka, wylewa się cały żal do świata i ludzi, potem przychodzi okres suszy, ekstremalna temperatura – wypala w jednym momencie wszystko. Pozostaje pustka, brak śladów życia. Pustka, która swoją siłą imploduje do wewnątrz i sieje zniszczenie. To jest samotność, człowiek nie ma w sobie kompana, nie słyszy swoich myśli, a błędny wzrok błądzi po ścianach, każda czynność wykonywana jest mechanicznie bez emocji, radości czy gniewu, bez palety barwnych odczuć. Nawet pozorna cisza, kłuje w uszy. Muzyka słuchana beznamiętnie, żadnych zmian. Człowiek zamienia się w posąg zimny i niedostępny. Wytężone i skupione twarze wypatrują „czegoś”.
Nie ma bólu, nie ma nic. Słowa płyną jak potok, wypluwane gardłowo słowa ironizują każdy przepływ powietrza, ruchy słońca, bicie serca. Siedzi przygarbiony i bezbarwny „jeszcze człowiek”. Coś dobiega do uszu, sąsiadka parska gniewem, wgryza jadowite słowa w człowieka. Krok po kroku następuje martwica. Miejscowy „Teleexpres” przynosi kolejną nowinę o nim, nieprawdę, NIEPRAWDĘ. On słucha i milczy. Wygłodniałe ludzkie hieny rzuciły się na niego stadnie.
Telefon zadzwonił, że właśnie stracił pracę. Usiadł i dalej umiera, agonii nie ma końca. Kawa jest bez smaku, ulubione piwo straciło procenty, dzień stał się nocą.
-Ma dzieci?
-Nie ma dzieci!
-Zdradzał?
-Nie zdradzał!
-Paniusiu kochana a ja słyszała, że zdradzał.Paniusiu kochana on ma dzieci i to nie z żoną...
Szepczą na ławce Panie Plotkary, kiedy on przechodzi. Prawda ->On siedzi całymi dniami sam, kiedy żony nie ma i tęskni, nigdy za żadną się nie obejrzy. Umiera. Pomówienia bolą, plotkowanie boli. Przecież każdy ma swoje życie. Swoje problemy, po co zatem zajmować się cudzym??? Najwięcej ma do powiedzenia ten, który chce odwrócić kota ogonem, który ma wstydliwe i nie do pozazdroszczenia życie. Plotki niszczą nasze życia, ranią i powodują, że każdego dnia przyczyniają się w jakimś stopniu do wewnętrznej agonii. Ona trwa długo doprowadzając do obojętności. Nie niszcz cudzego życia. Sam wiesz czytelniku czy stanowisz miejscowy „przekaźnik informacji”. Jeśli nim jesteś to przemyśl wszystko . Jeśli nie jesteś, to Ciebie uznam za wyjątek. Dziękuję.