Proszę mi wybaczyć, ale nie mogę brać udziału w dalszej dyskusji – odezwał się pastor. Myślę, że z ekumenizmem, ona nie ma nic wspólnego.
Pan Jezus, Bóg i Zbawiciel – Powiedział:
``(32) A do każdego, kto przyzna się do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed Ojcem moim w niebie. (33) A tego kto by zaparł się Mnie przed ludźmi, zaprę się i Ja przed Ojcem moim w niebie. (34) Nie sądźcie, że przyszedłem na ziemię, aby przynieść pokój. Nie przyszedłem, aby przynieść pokój, ale miecz. (35) Bo przyszedłem poróżnić syna "z ojcem, a córkę z matką i synową z teściową".
(36) I (tak): domownicy staną się wrogami człowieka". (37) Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie wart, i kto kocha syna albo córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie wart. (38) I kto nie bierze swego krzyża i nie idzie za Mną, nie jest Mnie wart. (39) Kto zachowa życie - straci je, a kto straci życie z mojego powodu - zachowa je. ``
Ewangelia według Mateusza 10: 32-39 (Biblia Poznańska)
To bardzo ciekawy fragment, ponieważ nakłania on ludzi wierzących, do odzywania się w obronie zapisanych Słów Bożych.
Wyznać Pana Jezusa przed ludźmi, to znaczy wyznać Jego Moc, Bóstwo, Posłannictwo od Boga Ojca, jednym słowem, objawić to, co z Pisma Świętego wiemy i to, co sami czujemy!
Piszę tutaj o wzięciu krzyża Chrystusowego na swoje barki i kroczeniu ścieżkami Zbawiciela.
Przykład:
Miejsce spotkania: Warszawa rok 2009.
Obecni: Duchowni i świeccy Kościołów – katolickiego, prawosławnego, luterańskiego, ewangelicko-reformowanego, metodystycznego i innych.
Cel spotkania: Nabożeństwo ekumeniczne.
Gospodarz spotkania: Adwentyści Dnia Siódmego.
Głos zajmuje przedstawiciel Kościoła Katolickiego:
``Chcę nadmienić Panie pastorze i muszę to powiedzieć ze stanowczością w głosie, że pana ojciec, jest kłamcą….``
Po sali przeszedł szmer. Zebrani z niedowierzaniem zaczęli kiwać głowami i pukali się wymownie w czoło. Wszyscy spojrzeli na pastora. Widać było, że to wyznanie Go zabolało i przybiło. Spokojnie podniósł się z miejsca i stanowczym, acz spokojnym głosem powiedział:
- Mnie może biskup nazywać kłamcą, czy nawet głupcem, ale proszę nie obrażać czci mojego ojca. Nie życzę sobie tego, zrozumiano?!
Wielu zebranych z uznaniem pokiwało głowami. Riposta ich pastora była mocna i dumna. Wszyscy zastanawiali się, co będzie dalej…
- Proszę mi wybaczyć, ale nie mogę brać udziału w dalszej dyskusji – odezwał się pastor. Myślę, że z ekumenizmem, ona nie ma nic wspólnego. To bardzo bolesna dla mnie sprawa i… smutna. Okazuje się, że moja obecność tutaj, była błędem. Jeżeli jeden człowiek o moim tacie mówi takie rzeczy, to, co myślą inni? Ilu jeszcze tutaj jest takich, którzy poniewierają godność mojego ojca? Ilu jest takich, którzy go obrażają? To już koniec, żegnam. Kilkanaście lat naszych dyskusji, poszło z dymem.
Wszyscy przyjaciele wyżej wymienionego, widzieli jak z dumą opuszczał salę. Po chwili już, jeden po drugim, tropem swojego pastora, również wychodzili z miejsca spotkania.
-----
Wszelka ewentualna zbieżność sytuacyjna, jak najbardziej, zamierzona.
Tekst wzorowany na artykule: ``Mój Tata Jest Najlepszy``, który widnieje pod adresem: