,,Filozof to człowiek, który się zastanawia i chcę koniecznie wiedzieć jak wszystko jest naprawdę i
takie są dzieci" - pisał wiele lat temu Janusz Korczak
Dorośli często zatracają wewnętrzne dziecko i zdolność do dziwienia się światem. Jest ono
ukrytetak głęboko,że zazwyczaj zapominają o jego istnieniu. Tymczasem mały człowieczek
nie boi się ryzyka, porażki,ośmieszenia. Dziecięca filozofia w niczym nie przypomina naszej,
ponieważ dziecko nie odkryło jeszcze złego świata, nie doświadczyło fałszu, obłudy, przemocy,
rozgoryczenia...Dlatego też nie musi wznosić wokół siebie obronnego muru. Czuje głębokie
emocje, jest ufne, otwarte, szczere, odważne, wrażliwe, potrafi kochać bezinteresownie. Jego
wyobraźnia i fantazja pracują na pełnych obrotach, a w swoim świecie gości elfy, duchy i
krasnoludki. Odznacza się ogromną kreatywnością i pomysłowością, a jego ulubione pytania
to: jak? po co? dlaczego? dlaczego niebo jest niebieskie? czemu morze jest słone, a słońce żółte?
po co biedronce kropki?
Często nie znamy odpowiedzi na wiele z tych pytań, nie mamy pojęcia dlaczego dzieje się tak,
a nie inaczej, wszystko jest dla nas logiczne i schematyczne, zatracamy zdolność abstrakcyjnego
myślenia. Dzieci mają świeże umysły, nie wypaczone jeszcze przez filozofię i ,,wiedzę życiową”.
Same wiedzą, jak mają się zachowywać, co myśleć, każde z nich oddzielnie, po swojemu, inaczej,
zgodnie ze swoją naturą, bez narzucania cudzych (dorosłych) ideologii i poglądów. My nie zawsze to
potrafimy. Często myślimy stereotypami, ustawionymi na jeden tok rozumowania. Zero naturalnych
uczuć !!! Stąd dzieci są cudownymi nauczycielami ponieważ zmuszają nas do odkrywania rzeczy,
których sami jeszcze nie odkryliśmy...