Jeśli to zobaczyłeś

Zobacz.

Wracająca do domu, po ośmiu, dziesięciu, dwunastu godzinach matka, nie umie cię nie przytulić. I, na spuchniętych nogach, staje do garów. Bo, przecież,musisz coś zjeść. A najbardziej pierogi, bo tak je przecież lubisz. No i musi je zrobić, rzecz jasna, bo kiedyś jej powiedziałeś, że: "Jej ruskie są najlepsze na świecie". 

Ona to zapamiętała. Bardzo dobrze.

I tak przez lata, czasem przez dekady. I mimo fizycznego bólu potrafi, tam, wśród garów, ścierek i oparów jeszcze się uśmiechać. 

I potrafi być piękna. Najpiękniejsza. Jedyna.

A kiedy płacze, to tak, by nikt nie widział. I tak, by nikt nie słyszał. I sama już nie wie, czy to łzy bólu są, czy radości. Bo stojąc obok kosza na śmieci, podtrzymuje cały świat.

Jeśli to zobaczyłeś, jeśli umiałeś zobaczyć, to zobaczyłeś cud.

 

                                                                                              

W dziecięcym hospicjum umiera dziecko. Powoli. Godzina po godzinie, dzień po dniu. I on jest przy nim codziennie. Przytula, rozmawia, śmieje się. 

Jest. 

I wie, że będzie obok zawsze. Na tym i na każdym ze światów. 

A kiedy wyjdzie z sali, to bierze w ramiona żonę ( dziś już nie miała siły tam wejść ) i mówi jej cichutko, że: "To nic, tak widać musi być". I, że: "Musi być dzielna". I, że: "Oboje dadzą radę". I, w takim momencie nie jest ani ojcem, ani mężem. Jest Atlasem podtrzymującym ziemski krąg i Heliosem który sprawia, że Ziemia kręci się nadal.

I są. 

I trwają. Do końca. 

Nie płaczą. 

Już nie potrafią.

Jeśli to zobaczyłeś, jeśli umiałeś zobaczyć, to zobaczyłeś cud.

Każda kropla rosy i każda, ludzka łza. 

I widzieć.

Nie zamykaj oczu przed światłem.

Masz prawo być tutaj.

By kochać.