Mieli wielki wpływ na XX wiek. Częstokroć od ich decyzji zależało życie setek tysięcy, a nawet milionów osób.
Kim Dzong Il (ur. 16 lutego 1941 we wsi Wiatskoje k. Chabarowska w Związku Radzieckim, choć oficjalne biografie podają, że 16 lutego 1942 na górze Pektu-san wKorei Północnej[1][2][3]) – przywódca Korei Północnej. Podczas wojny koreańskiej został dla bezpieczeństwa wysłany przez ojca do Mandżurii. Dwa lata uczył się w szkole pilotów w NRD, a w 1963 ukończył Uniwersytet Kim Ir Sena.
Zajmował wiele mniej znaczących stanowisk w Partii Pracy Korei, a następnie został sekretarzem swojego ojca, z którym blisko współpracował podczas czystki w szeregach partii (1967). We wrześniu 1973 mianowano go sekretarzem partyjnym ds. organizacji i agitacji politycznej. W październiku 1980 jego ojciec włączył Kim Dzong Ila do kultu własnej osoby i wyznaczył na swojego następcę. Od tej chwili występował jako Umiłowany Przywódca, w odróżnieniu od swojego ojca Wielkiego Wodza. Kontynuował rozwijanie nakreślonych przez Kim Ir Sena idei Dżucze w licznych publikacjach o charakterze filozoficzno-ideologiczno-propagandowym.
W latach 1990-1991 Kim był zwierzchnikiem koreańskich sił zbrojnych oraz sprawował najwyższe funkcje w Komitecie Centralnym, Biurze Politycznym i Sekretariacie partii. W 1994 Kim Ir Sen zmarł na atak serca – jego syn został faktycznym przywódcą Korei Północnej. Jednak fakt, że w kolejnych latach nie przyjął oficjalnych tytułów swojego ojca, może świadczyć o tym, że miał trudności w umocnieniu swojej władzy. Szefem partii został dopiero w 1998 r.
Był, prawdopodobnie, dwa razy żonaty. Z pierwszą żoną ma syna Kim Jong-nama (urodzonego ok. 1971 r.). Następnie poślubił tancerkę i piosenkarkę Ko Jung Hi, urodzoną w 1953 roku, a zmarłą – według nieoficjalnych informacji – 13 sierpnia 2004 roku na zawał serca podczas kuracji raka piersi. Z drugą żoną Kim Dzong Il ma dwóch synów: Kim Jong-chula (ur. 1981) i Kim Dzong Una (ur. 1983).
prezydent Sudanu od 1989.
14 lipca 2008 roku główny prokurator Międzynarodowego Trybunału Karnego Luis Moreno-Ocampo oskarżył Omara al-Baszira o współodpowiedzialność za zbrodnieludobójstwa podczas toczącego się na południu kraju konfliktu zbrojnego i inspirowanie masakr w zachodniosudańskiej prowincji Darfur oraz złożył wniosek o wysłanie za nim listu gończego. Trybunał wydał nakaz aresztowania 3 marca 2009 roku[1].
Studiował m.in. na Oxfordzie. Mugabe przyłączył się w 1960 roku do marksistowskiej Narodowej Partii Demokratycznej (później ZAPU), kierowanej przez Joshua Nkomo, ale w 1963 wystąpił z niej i współtworzył Afrykański Narodowy Związek Zimbabwe (ZANU). Wkrótce uwięziony spędził 10 lat w więzieniu.
Po uwolnieniu kierował finansowaną przez Chiny Afrykańską Armią Wyzwolenia Narodowego Zimbabwe (ZANLA) przeciwko rządowi Iana Smitha. Pierwsze wolne wybory w 1980 roku przyniosły zwycięstwo ZANU, które uzyskało poparcie największej narodowości kraju – Szona i Mugabe otrzymał urząd premiera. Mugabe próbował kompromisu z największą mniejszością Ndebele, która popierała ZAPU, ale od 1982 do 1987 trwały starcia zbrojne wojska z powstańcami Ndebele. Kompromis z 1987 obejmował połączenie ZANU i ZAPU w jednolitą partię ZANU-PF i zmianę ustroju na prezydencki. Mugabe został w 1987 roku prezydentem i utrzymał ten urząd w kolejnych wyborach w 1990, 1996 i 2002 (te ostatnie uważa się najczęściej za sfałszowane).
Than Shwe pracował jako urzędnik pocztowy, następnie w siłach zbrojnych. Po przewrocie wojskowym w 1962 kontynuował karierę do funkcji wiceministra obrony (1985). Po krwawych protestach 1988 Than Shwe został członkiem Rady Przywrócenia Ładu i Porządku, będącej de facto najwyższą władzą w kraju. Po nieoczekiwanej dymisji Sawa Maunga 23 kwietnia 1992 został przewodniczącym Rady, głową państwa, sekretarzem obrony i głównodowodzącym sił zbrojnych. W 1997 Rada zmieniła nazwę na Radę Pokoju i Rozwoju. Sprawował dyktatorskie rządy, łamiąc prawa człowieka, prześladując mniejszości narodowe Karenów i Shanóworaz ludność muzułmańską[potrzebne źródło].
4 lutego 2011 parlament, wybrany w listopadzie 2010 w pierwszych od 1990 wyborach powszechnych, mianował Theina Seina prezydentem Birmy. Został on w ten sposób pierwszym cywilnym prezydentem kraju po prawie 50-letnich rządach wojskowych[1].
Kaddafi pochodzi z niewielkiego plemienia Al-Kaddafa, wywodzącego się z Syrty w środkowej części wybrzeża Libii. Jego ród uważa się za potomków Mahometa[2]. Jest synem Beduina, wędrownego hodowcy wielbłądów. Ma siedmiu synów; jednym z nich jest Saif al-Islam al-Kaddafi.
W młodości zafascynował się postacią i ideologią egipskiego prezydenta Nasera, co ukształtowało jego poglądy. W 1963, po roku studiów historycznych, porzuciłUniwersytet Libijski i w 1965 ukończył Akademię Wojskową w Bengazi. Stanął na czele Związku Wolnych Oficerów. 1 września 1969, w wyniku przewrotu wojskowego, odsunął od władzy króla Idrisa I. Został naczelnym dowódcą sił zbrojnych oraz przewodniczącym Rady Rewolucji (nowo utworzonego rządu Libii). Ponadto w latach 1970-1972 szef rządu, a w 1977-1979 głowa państwa. Od 1979 zrezygnował z tej funkcji, ale de facto jest pierwszą osobą w państwie. W długości rządzenia zajmuje aktualnie czwarte miejsce w historii, nie licząc monarchii.[potrzebne źródło]
Obejmując władzę w Libii, postawił sobie za cel likwidację podziałów klanowo-plemiennych i wprowadzenie libijskiej tożsamości narodowej oraz zaprowadzenie wśród obywateli lojalności wobec państwa. Polityka ta poniosła klęskę, ponieważ Kaddafi sam obsadzał instytucje państwa, głównie członkami swojego i zaprzyjaźnionych rodów. Wykorzystywał również plemienne animozje, kupując lojalność rodów przywilejami ekonomicznymi, małżeństwami albo wymuszając ją siłą[2].
Kaddafi w 1970 zlikwidował w swoim kraju amerykańskie i brytyjskie bazy wojskowe, wydalił włoskie i żydowskie organizacje narodowe, a w 1973 dokonałnacjonalizacji przemysłu naftowego należącego do zachodnich inwestorów. W lipcu 1977 przegrał krótkotrwałą przygraniczną wojnę z Egiptem. Kaddafi prowadził bardzo aktywną politykę zagraniczną, wymierzoną przeciwko wpływom Stanów Zjednoczonych i Izraela oraz wspieraniem Organizacji Wyzwolenia Palestyny, przez co był oskarżany o wspieranie islamskiego terroryzmu. Wielokrotnie zabiegał o utworzenie ścisłej federacji państw północnoafrykańskich i bliskowschodnich. Proponował zawarcie unii m.in. Sudanowi, Egiptowi, Syrii oraz Malcie. W wyniku pogarszających się stosunków z Egiptem nawiązał współpracę z ZSRR, ale wzimnej wojnie pozostawał neutralny, wiążąc się z Ruchem Państw Niezaangażowanych. Od połowy lat 90. Kaddafi prowadził bardziej umiarkowaną politykę. W 2007 wypuścił z kraju oskarżane o zarażenie wirusem HIV kilkuset niemowląt bułgarskie pielęgniarki i palestyńskiego lekarza, którym w Libii groziła kara śmierci. W 2009 wybrany na jeden rok szefem Unii Afrykańskiej[3].
Karimov ukończył studia ekonomiczne i inżynieryjne w Taszkencie; w 1964 wstąpił do KPZR. W latach 1983-1986 był ministrem finansów i wicepremierem Uzbeckiej SRR. W 1989 został pierwszym sekretarzem KC Komunistycznej Partii Uzbekistanu, a 24 marca 1990 Przewodniczącym Rady Najwyższej (Prezydentem) Uzbeckiej SRR. 31 sierpnia 1991 proklamowano niepodległość Uzbekistanu, zaś już 29 grudnia Karimov wygrał wybory prezydenckie, które potwierdziły jego stanowisko, jako głowy państwa, jakkolwiek wybory powszechnie zostały uznane za niedemokratyczne. Wskazywano na liczne fałszerstwa oraz oficjalną propagandę, promującą wyłącznie Karimova, co jednak nie przeszkodziło mu dalej urzędować.
Karimov zwyciężył również w referendum w 1995 oraz wyborach w 2000 i w 2007, chociaż wybory te nie są uważane za wolne i uczciwe.
Karierę rozpoczął w wojsku, z którym związany był przez ponad 15 lat. Po objęciu władzy w Gwinei Równikowej przez wuja Francisco Macíasa Nguemę, rozpoczął pracę w administracji państwowej. W sierpniu 1979 stanął na czele wojskowego zamachu stanu, który obalił krwawą dyktaturę Maciasa. Jako przewodniczący junty wojskowej przejął władzę w kraju. W referendum w 1982 został mianowany prezydentem. W wyborach w 1989, 1996, 2002 oraz w 2009 uzyskiwał reelekcję, jednak żadne z nich nie zostały uznane za wolne i uczciwe przez rządowe i pozarządowe organizacje międzynarodowe.
Rządy Obianga charakteryzują się zwalczaniem opozycji i dominacją w polityce stworzonej przez niego Partii Demokratycznej Gwinei Równikowej. Prezydent krytykowany jest przez organizacje międzynarodowe za korupcję, nadużycia władzy, czerpanie zysków ze sprzedaży ropy naftowej, łamanie praw człowieka i kult własnej osoby. W polityce zagranicznej stara się zachować przyjazne stosunki z państwami, z którymi Gwinea Równikowa współpracuje znacząco w sektorze naftowym: Hiszpanią, Francją i Stanami Zjednoczonymi.
Jest jednym z 37 synów twórcy współczesnej Arabii Saudyjskiej, króla Ibn Sauda. Otrzymał wykształcenie na dworze królewskim, od 1962 pełni funkcję dowódcy Gwardii Królewskiej. Po śmierci króla Chalida (1982) i wstąpieniu na tron Fahda został wyznaczony na następcę tronu, wicepremiera i szefa polityki zagranicznej. Od1996, ze względu na zły stan zdrowia króla Fahda (cierpiał na porażenie połowicze), wykonywał obowiązki regenta. Wstąpił na tron po śmierci brata 1 sierpnia 2005.
Uważany jest za zwolennika współpracy ze Stanami Zjednoczonymi. Wielokrotnie przebywał w Stanach Zjednoczonych, m.in. w 1998 i 2000, ma dobre kontakty z byłym prezydentem George'em Bushem (podobnie jak z jego poprzednikami).
Ma opinię pobożnego muzułmanina, ufundował dwie islamskie biblioteki - w Rijadzie i Casablance (Maroko). Z czterema małżonkami doczekał się siedmiu synów i piętnastu córek.
Członek KPCh od kwietnia 1964; ukończył studia inżynieryjne na Uniwersytecie Tsinghua. Pracował jako inżynier, specjalista konserwacji wodnych, jednocześnie kontynuował karierę partyjną. Działał także w organizacjach młodzieżowych.
Do 1982 był sekretarzem komitetu prowincjonalnego Ligi Młodzieży Komunistycznej w Gansu, 1982-1984 sekretarzem, a 1984-1985 pierwszym sekretarzem Komitetu Centralnego tej organizacji. Był także przewodniczącym Ogólnochińskiej Federacji Młodzieży. Na XII kongresie KPCh (1982) został wybrany zastępcą członka Komitetu Centralnego, jeszcze przed kolejnym kongresem zyskał status pełnego członka KC. W latach 1983-1988 był członkiem Stałego Komitetu Narodowego Komitetu Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin.
W latach 1985-1988 sekretarz Komitetu Prowincjonalnego KPCh w Guizhou , 1988-1992 sekretarz Komitetu KPCh w Tybetańskim Regionie Autonomicznym. Od 1992członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego oraz Stałego Komitetu BP KC partii, a także członek Sekretariatu KC. W 1993 został prezydentem Szkoły Partyjnej przy KC KPCh.
Od 1998 wiceprzewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej, od 1999 wiceprzewodniczący Centralnej Komisji Wojskowej ChRL i Centralnej Komisji Wojskowej KPCh. W listopadzie 2002 został następcą Jiang Zemina na stanowisku sekretarza generalnego partii komunistycznej, a w marcu 2003 na stanowisku przewodniczącego ChRL. We wrześniu 2004 po rezygnacji Jiang Zemina został także przewodniczącym Centralnej Komisji Wojskowej KPCh, w marcu 2005 przewodniczącym Centralnej Komisji Wojskowej ChRL. Na sesji parlamentu 15 marca 2008 ponownie wybrany na stanowisko głowy państwa.
8 czerwca 2004 jako pierwszy przywódca ChRL najwyższego szczebla złożył oficjalną wizytę w Polsce.
Jest synem króla Sobhuzy II i jednej z jego wielu żon, królowej Ntombi. Pierwotnie nosił imię Makhosetive. Uczęszczał do szkoły średniej w Londynie. Po śmierci ojca (1982) został wyznaczony na następcę tronu Suazi, a ze względu na jego małoletność władza spoczywała w rękach regentki królowej Dzeliwe. W sierpniu 1983ogłoszony królem; regencję sprawowała do 1986 matka Ntombi. Został koronowany 25 kwietnia 1986 i sprawuje rządy wspólnie z Ntombi. Król Mswati III powołał w 1996 r. komisję konstytucyjną Constitutional Review Commission (CRC) w celu uchwalenia nowej konstytucji. W sierpniu 2001 r., po zakończeniu przez komisję bardzo krytykowanych prac, został przedstawiony projekt zakładający, że “naród Suazi” nie oczekuje żadnych politycznych i prawnych zmian będących w mocy od czasu zawieszenia konstytucji w roku 1973.