Pare słowek prawdy...(które pragnę wyrzucić właśnie teraz z siebie)
Zawsze będę powtarzała, że nie jest sztuką być mistrzem w swoim fachu,
Weź Ty spróbuj zburzyć mój dom, zaczynając od mojego dachu…
To, co leży na mej ziemi, zbudowane na mojej skale,
I niech nikogo nie obchodzi czy się trzyma czy jest niedbale…
Szkoda moich słów dzisiaj na Twoje zaciemnione od nadmiaru ambicji oczy,
Ty nie masz tego co mam ja, a ja mam coś co mnie z ludźmi jednoczy.
Zostaniesz sam, samotny pośród wielu…
Tak samotny, że poczujesz obrzydzenie dążenia do własnego celu…
Zrozumiesz z czasem, że w Twoim fachu jest niewielu,
A w mózgu zrobią ci tacy jak ty coś na postać burdelu!
Teraz tego nie widzisz niedorośnięty człowiecze,
Pisząc cie przez małe „Ce” jak to Wielki Staff w swych utworach rzecze…
Nie chciałam cie odrzucać z mojego skromnego dumania,
Lecz sam nie dałeś mi innej opcji do wybrania,
Idziesz drogą wiodącą wprost do zacofania,
Lecz naprawdę dość! Szkoda moich słów na darmo do pisania.
Wpatrzone oczy na jeden cel, to jest to, co mnie przeraża,
W tym nielicznym gronie to nie mnie lecz tobie potrzeba lekarza,
Specjalisty, co ci drogę wskaże, by znaleźć ścieżkę po rozum do głowy,
Lecz po wtóre powiem, że szkoda mych słów, mej skromnej mowy…
Spróbuj choć raz zrzucić z siebie płaszcz egoisty cholernego,
Przez moment, choć to pojęcie względne nie udawaj niczego.
Jedynie zapamiętaj:
Czasem warto być w promocji niż udawać zbyt cennego,
Bo sztuką życia jest by inni uwielbiali Cię za nic wielkiego!