Public relations (z ang. – publiczne relacje, kontakty z otoczeniem) - jedna z najprężniej rozwijających się sfer działalności zawodowej i zarazem dyscyplina akademicka.
Złożoność public relations wyraża się w jego powiązaniu z wieloma innymi obszarami wiedzy, takimi jak dziennikarstwo, marketing, ekonomia, psychologia, socjologia. Zdaniem Tomasza Goban-Klasa, powstało ok. dwa tysiące definicji public relations. Jedna z bardziej znanych stwierdza, że public relations to kompleksowe działania, których celem jest kształtowanie i utrzymywanie korzystnego wizerunku organizacji poprzez komunikowanie się z otoczeniem. Innymi słowy PR to dziedzina interdyscyplinarna polegająca na zarządzaniu komunikacją (zarówno wewnętrzną, jak i zewnętrzną) między organizacją a jej otoczeniem celem realizowania misji i strategii organizacji i budowania jej pozytywnego wizerunku.
Korzeni public relations można się doszukać w starożytności, a dokładniej 2000 lat p.n.e.; w Mezpotamii pojawiły się wówczas kamienne tablice z informacjami o metodach upraw rolnych. Bezsprzeczny pozostaje również związek PR-u z antyczną retoryką (VI w. p.n.e.). Ale termin „public relations” ukuty został dopiero pod koniec XIX wieku: po raz pierwszy pojawił się najprawdopodobniej w 1897 roku w Year book of Railway Literature. Niektóre źródła podają, że zwrotu tego używał niemal wiek wcześniej prezydent Thomas Jefferson. W latach 30. XIX wieku na Uniwersytecie w Yale używano określenia „relations of good”, czyli działania na rzecz dobra publicznego. Na początku XX wieku opublikowano sprawozdanie Theodore’a Vaila noszące tytuł Public Relations, a znaczące mniej więcej tyle, co wzajemne zaufanie, prezentowanie faktów publiczności i obserwacja reakcji na nie. Za pioniera public relations uchodzi Edward Bernays, który w książe Crystallizing Public Opinion (1923) stworzył pierwszą systematyczną definicję tego zagadnienia. Zdaniem Bernaysa, public relations to starania o pozyskanie społecznego wsparcia dla działań, spraw, ruchów społecznych i organizacji poprzez informajcę, perswazję i dostosowanie. Sformułowana w 1975 r. przez ok. 65 liderów agencji PR definicja głosi, że jest to odrębna funkcja zarządzania, która pomaga w ustanowieniu i podtrzymaniu wzajemnych torów komunikowania, zrozumienia, akceptacji i współpracy między organizacją i jej odbiorcami; wymaga zarządzania kwestiami lub problemami; pomaga kierownictwu pozyskać informacje i odpowiadać na reakcje opinii publicznej; definiuje i kładzie nacisk na odpowiedzialność kierownictwa, by służyć interesom publicznym; pomaga kierownictwu być na bieżąco i skutecznie wykorzystywać zmianę; służy jako wczesny system ostrzegania pomocny w przewidywaniu trendów; wykorzystuje badania oraz etyczne i solidne techniki komunikowania jako swoje podstawowe narzędzie.
Płynność granic public relations rzutuje na trudności w określeniu jego pozycji względem działalności promocyjno-reklamowej czy marketingowej. W tradycyjnym ujęciu Działy Komunikacji, składające się ze specjalistów ds. public relations, traktowane były jako część Promocji i Marketingu. Obecnie coraz częściej docenia się walor strategiczny PR-u, dający firmie podstawę do funkcjonowania na rynku. Zarówno teoretycy, jak i praktycy podkreślają rosnącą rolę public relations w budowaniu marki – funkcji jeszcze do niedawna przypisywanej wyłącznie reklamie.
Źródło: http://www.kawatv.pl/