Leżę spokojnie pod dębem wielkim,
starym jak ziemi tej legenda.
Widzę potężne jego konary,co nieba sięgają.
Tyś dębie stał tu wiecznie – nieugięty.
Tyś z wiatrem szumiał cicho prawdy odwieczne.
Dawałeś schronienie duszom samotnym,
co ciszy szukały po stoczonym boju.
Leżę pod baldachimem liści twych szlachetnych,
trzymając w dłoni rękojeść włóczni wrogiej,
co w piersi mej utkwiła niosąc podmuch śmierci.
Ciało me lodem chłodnym spowite,
lecz w sercu wciąż kipi zwycięstwa żar.
Nadszedł mój czas:
Misja życia dopełniła się po wieczność,
lecz najczystsze wartości świata wzniosły się
dziś wysoko w niebo, by świecić jasnymi promieniami.
I nawet grot śmiertelny co w mej piersi utkwił głęboko,
nie przyćmi jasności tej, co duszę mą spowiła na wieki
.