Obowiązki pracodawcy w sferze działalności socjalnej reguluje Ustawa z dnia 04.03.1994r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych ( Dz. U. 43, poz. 163 z późn. zm.).
Obowiązki pracodawcy w sferze działalności socjalnej reguluje Ustawa z dnia 04.03.1994r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych ( Dz. U. 43, poz. 163 z późn. zm.). Zgodnie z jej zapisami świadczenia urlopowe mogą być wypłacane tylko przez firmy, które według stanu na dzień 1 stycznia danego roku kalendarzowego w przeliczeniu na pełne etaty zatrudniają mniej niż 20 pracowników. Pracodawca, który wypłaca świadczenia urlopowe musi pamiętać, że aby jego działania w tym obszarze zostały uznane za zgodne z prawem powinien spełniać wszystkie wymogi ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.
Należy mieć na uwadze, że zgodnie z ww. ustawą należności, o których mowa wypłaca się konkretnemu pracownikowi tylko raz w roku i najpóźniej dzień przed rozpoczęciem przez niego urlopu wypoczynkowego. Pracownik ma prawo do świadczenia urlopowego, a pracodawca ma obowiązek je wypłacić, tylko wówczas, gdy urlop wypoczynkowy obejmuje przynajmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. To w praktyce najczęściej oznacza, że będąc osobą zatrudnioną w pełnym wymiarze czasu pracy, po 8 godzin dziennie od poniedziałku do piątku, pracownik planujący łącznie 2 tygodnie wolnego powinien zawnioskować o 10 dni urlopu wypoczynkowego.
W przypadku osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy świadczenie urlopowe należy wypłacać w wysokości proporcjonalnej do wielkości etatu, na którym pracownik jest zatrudniony. Zgodnie z ustawą o ZFŚS świadczenie nie może przekraczać wysokości odpisu podstawowego liczonego dla danej grupy pracowniczej (a określonej jako wartość procentowa przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej z roku poprzedniego ). Ponieważ wysokość świadczenia urlopowego może być mniejsza niż wartość odpisu podstawowego obowiązującego dla danej grupy pracowniczej w danym roku kalendarzowy ale nie może być od niego wyższa, przyznawanie w danym roku świadczenia urlopowego większego niż odpis należy traktować jako działanie sprzeczne z ustawą. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Najwyższy Sąd Administracyjny w wyroku z 11 lutego 2003 r. świadczenia urlopowe wypłacane niezgodnie z przepisami o ZFŚS nie mogą obciążać kosztów podatkowych pracodawcy, przy czym niegodność ta może dotyczyć między innymi : osoby uprawnionej, wysokości tego świadczenia, częstotliwości jego wypłaty, terminu płatności i – co istotne - niezależnie od przyczyny takiego stanu rzeczy. Podatek dochodowy należny od takich świadczeń urlopowych nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu .
Źródło: Dorota Wojciechowska