Marzenie kalifornijskie czyli rock, drugs, sex, love & romance

Pod koniec trasy koncertowej byli wykończeni i w skrytości ducha marzyli o powrocie do domu, choć tak naprawdę żaden z nich nie miał domu z prawdziwego zdarzenia. Widok poruszającej się w rytm muzyki i świetnie bawiącej się widowni dodawał im sił, żeby kontynuować trasę występόw. Już dawno minęły te czasy, gdy ich studio znajdowało się w garażu ojca Oscara, gdzie godzinami ćwiczyli i wygłupiali się po powrocie z liceum, produkując dziesiątki decybeli, a instrumenty opłacali z pieniędzy zarobionych przy pracy na stacjach benzynowych i w McDonaldach. Już nie musieli prosić się o występ w podrzędnych klubach. Wchodzić tylnym wejściem i przebierać w toalecie, a po zejściu ze sceny namawiać rozgrzanych ich żywiołowym występem bywalcόw do kupna kasety z piosenkami. Prawie zapomnieli o tym, jak przemieszczali się zardzewiałym mikrobusem z jednego kalifornijskiego miasteczka do drugiego, prezentując się publiczności i usiłując pozyskać sobie jej względy. Sława odmieniła w ich życiu po prostu wszystko. Teraz to publiczność przychodziła do nich, chciała wysłuchać ich koncertu, zobaczyć ich na żywo szalejących na scenie i znaleźć się w psychedelicznym transie. Początki były tak niewyobrażalnie trudne i zniechęcające. Właśnie wtedy, gdy sukces nie przychodził i ich wiara we własne siły topniała, sfrustrowany Daniel pierwszy sięgnął po narkotyki.

Od samego początku tworzyli zgraną paczkę, pięciu chłopcόw z tej samej szkoły średniej, połączonych wspόlną pasją do muzyki. Z inicjatywy Oscara powstała wόwczas ich grupa. Był nie tylko wokalistą, ale także głόwnym twόrcą wszystkich tekstόw i duszą grupy. On wymyślił ich nazwę, bo po prostu  kochał swoje miasto, będące konglomeratem sprzeczności. Marząc o karierze w show-biznesie dobrowolnie stał się więźniem Hollywoodu. Podły był z niego gitarzysta, ale umiał akompaniować sobie na fortepianie. Stanowił jakby nowoczesną wersję młodego, zbuntowanego, gniewnego poety-filozofa w powycieranych dżinsach i bawełnianym podkoszulku. Był gotowy poświęcić wszystko, byle tylko wybić się. Snake grał na gitarze basowej, a Daniel, cichy i małomόwny, istne przeciwieństwo żywego jak rtęć Oscara, na gitarze prowadzącej. Bryan, młodszy od nich o rok, wspomagał grę Daniela. Jimmy na perkusji dodawał grupie wulkanicznego brzmienia. Zyski dzielili na pięć rόwnych części, bo tak właśnie się umόwili. Oscar w pełni zdawał sobie sprawę z tego, że nie mόgłby istnieć bez grupy, zaś Jailbirds bez Oscara to po prostu nie byliby żadni Jailbirds. Na pierwszym miejscu byli przyjaciόłmi, a dopiero na drugim miejscu muzykami i twόrczymi partnerami. Ta przyjaźń była widoczna w ich zachowaniu na scenie i pozyskiwała im jeszcze większą sympatię widowni. Oscar był w stanie każdego zauroczyć swoim wdziękiem i pozytywnym nastrojem, ale biada jego wrogom. Jako zodiakalny skorpion umiał walczyć i co najważniejsze zawsze wychodził z tej walki zwycięsko. Nauczyli się przebywać wspόlnie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, tolerować wzajemną odmienność obyczajόw i zwykłe ludzkie wady. Z biegiem czasu grupa stała się ich rodziną, zresztą jedyną jaką do tej pory mieli, bo jak na ironię losu większość z nich pochodziła z rodzin rozbitych. Ich wychowaniem zajmowała się ulica w mieście snόw i marzeń. Tylko Bryan miał ojca i matkę, ktόrzy regularnie opłacali mu lekcje gry na gitarze w szkole muzycznej. Surowe warunki kontraktόw z firmą nagrań pozbawiły ich złudzeń i rozsypały w proch młodzieńcze marzenia. Wyczerpujący styl życia wysysał z nich całą energię. Danielowi przestał już wystarczać skręt z marihuaną, żeby się rozluźnić, zapomnieć o parszywości tego świata i mόc tworzyć oraz za każdym razem dawać z siebie wszystko na koncercie. Kiedy zaaplikował sobie porcję, miał dobry humor i był przez wszystkich lubiany, takie przynajmniej odnosił wrażenie. Nie ukrywał swojego uzależnienia przed Oscarem. Ten nie raz widział jak Daniel wkłuwał się w żyłę. I chociaż Daniel nie nazywał heroiny inaczej niż "to świństwo", pewnego dnia Oscar postanowił sam sprόbować. Daniel zobaczył go siedzącego w rogu pokoju z głupkowatym uśmiechem na twarzy. Nie miał złudzeń. "Ty, idioto!", powiedział i zaczął szarpać go za ubranie. Rozpłakał się. Szlochał jak małe dziecko. Oscar nie przewidywał, że Daniel zareaguje w ten sposόb. Myślał, że będzie z niego dumny, ale nic z tego. Daniel wiedział, że z heroiną nie było żartόw, że coś takiego jak pierwszy i ostatni raz praktycznie nie istniało. Potem, kiedy stracił nadzieję, że Oscar zrezygnuje, nauczył go jak odrόżniać dobry towar od barachła, jak rozpuszczać, nabierać do strzykawki i wkłuwać się do żyły. Z czasem heroina coraz natarczywiej wypełniała ich życie. Stali się niewolnikami menadżera, firmy płytowej i białego proszku. Bezsilnie poddawali się otaczającej ich rzeczywistości. Właśnie teraz znacznie bardziej niż na początku kariery czuli się nierozumiani przez otoczenie i osamotnieni. Żaden z nich nie chciał się przyznać do tego, że w duszy coraz częściej zadawał sobie pytanie, czy to właśnie było to, czego pragnęli i o czym marzyli. Poprawa sytuacji finansowej i uznanie fanόw wbrew ich oczekiwaniom nie rozwiązały problemόw, z ktόrymi już wcześniej sobie nie radzili, ale przysporzyło im nowych.

Annikafiore uważnie śledziła wszystkie wzmianki o Jailbirds w czasopismach i telewizji. Nie zawsze dawały jej powόd do zadowolenia. Instynktownie czuła, że Jimmy kochał ją bezgranicznie, że jej nie zawiedzie. On nie mόgł o niej zapomnieć, chociaż dookoła kręciło się tyle seksownych dziewczyn, gotowych oddać się za jedno skinienie palcem. Pozostawiła trwały ślad w jego sercu i umyśle. Jakaś niewidoczna nić połączyła ich. Ani ona, ani on nie byli w stanie powiedzieć, co tak naprawdę pchnęło ich ku sobie. Czyżby przeznaczenie? Jimmy czytał jej przez telefon ich nowe teksty. Cenił jej uwagi. Zapisywał je i przekazywał chłopcom, nie zawsze jednak mόwił, że pochodziły od Annikafiore. Snake po prostu jej nie tolerował i od momentu ich koncertu w Sztokholmie odnosił się do Jimmy'ego ozięble. Między członkami zespołu istniała niepisana reguła nieangażowania się w poważne związki. Im bardziej stawali się popularni, tym mniej mieli czasu na życie prywatne. Zielony dolar dyktował żelazne zasady gry na rynku muzycznym. Jimmy mniej uwagi poświęcał temu, czym inni zajmowali się po prόbach w studio czy też po koncertach. Odpowiedzialny i rozsądny, wcześniej często hamował szaleńcze pomysły Oscara i sprowadzał go na ziemię. Nie wiedział, że będą musieli zapłacić najwyższą cenę za wymknięcie się spod kontroli i zachłyśnięcie wolnością. Duże pieniądze osłabiły potrzebę przyjaźni. Tyle rόżnych rzeczy można było za nie kupić, kupować bez  końca i zaspokoić bez wyjątku każdą zachciankę ciała. Upajali się tą wolnością aż do całkowitego zapomnienia. Snake niby motyl zmieniał dziewczyny. Od kiedy Ann porzuciła go, przestał wierzyć w trwałość i uczciwość w związkach między kobietą i mężczyzną. Ubolewał, że Lilly-Rose nie ma matki, ale sam też nie poświęcał dziecku czasu. Uzależnienie Daniela i Oscara długo pozostawało niezauważone przez innych. Dopiero, gdy nałόg całkowicie pozbawił Daniela samokontroli, a Oscar codziennie wstrzykiwał sobie w żyły po kilkaset dolarόw, Jimmy i cała reszta zorientowali się jak daleko, w jakże krόtkim okresie czasu, zaszły te sprawy. Daniel był chyba najwrażliwszy z nich wszystkich. Wymyślał w tekstach rządnym władzy i pieniędzy pieprzonym politykom, zaspokajającym osobiste ambicje. Ubolewał nad chorym moralnie, pruderyjnym społeczeństwem, pogwałconą przez ludzkie poczynania matką ziemią i brakiem pokoju na świecie. Teraz on staczał się na samo dno egzystencji, eksperymentując na własnym ciele. Na przemian, wstrzykiwał heroinę dla uspokojenia rozdygotanej duszy i zapadnięcia w błogi sen lub wciągał do nosa kreskę kokainy, aby pokonać wszechogarniającą senność i pobudzić zdrętwiałe ciało. Popijał czystą whisky.  Nie był lepszy od innych. Był tak samo parszywy jak inni i ta świadomość zabijała go. Notorycznie spόźniał się na występy. Na scenie  zapominał teksty oraz muzykę. Nie w pełni zdawał sobie sprawę z tego, co działo się dookoła.  Mieszał dźwięki, improwizował. Fani lubili jego nieoczekiwane, komponowane ad hoc psychedeliczne, gitarowe popisy. Takie wstawki zdarzały się jednak coraz częściej i zaczynały denerwować pozostałych. Oderwany od rzeczywistości wyobrażał sobie, że unosi się na skrzydłach rajskiego ptaka ku wzgόrzom Edenu. Snake zaprotestował, że tak dłużej być nie może. Twierdził, że Daniel wyizolował się z grupy i nie można nawiązać z nim normalnego kontaktu. Odważył się wypowiedzieć, te strasznie brzmiące słowa, że Daniel od pewnego czasu przestał pasować do zespołu, sprawiał same kłopoty i postawił reputację Jailbirds w mediach pod znakiem zapytania. Chciał, żeby na pewien czas wyrzucili go z grupy, aby w ten sposόb zmusić go do zastanowienia się, otrząśnięcia i zerwania z narkotykiem. Oscar stanął w obronie Daniela, swojego najbliższego przyjaciela i wspόłzałożyciela grupy, bez ktόrego nie wyobrażał sobie dalszego istnienia Jailbirds. Także Jimmy stanął w jego obronie, narażając się po raz kolejny Snake'owi. Uważał, że właśnie teraz, bardziej niż kiedykolwiek, Daniel potrzebował ich obecności, wsparcia i pomocy. Odetchnęli, kiedy ich samolot wylądował w Los Angeles po kilkumiesięcznej trasie koncertowej. Przed rozstaniem Daniel obiecał, że zgłosi się do kliniki na odwyk, ale zamiast tego zamknął się w swoim małym mieszkaniu i słuchając gry swojego gitarowego idola, Hendrixa, wstrzykiwał bez opamiętania porcję za porcją. Zdawał sobie sprawę, że coraz bardziej odstaje od grupy, rozsadza ją od środka i cierpiał z tego powodu. Nie chciał zniszczyć tego, co udało im się wspόlnie osiągnąć. Był jednak za słaby, żeby podjąć jakąkolwiek akcję. Zniknęły powody, dla ktόrych kiedyś zaczął brać. Jego nazwisko coraz częściej pojawiało się w czasopismach muzycznych, krytycy roztkliwiali się nad jego stylem gry. Był znany, on wirtuoz gitary elektrycznej. Problem polegał jednak na tym, że aktualnie, gdy nie musiał już zażywać, po prostu nie był w stanie przestać. Wiedział, aż za dobrze, co kryło w sobie określenie środek uzależniający. Z trudem zwlekał się z łόżka, żeby otworzyć drzwi  dilerowi. Matkę telefonującą do niego z Nowego Jorku oszukiwał mόwiąc, że wrόcił z trasy z grypą. Wstydził się swojego uzależnienia. "Gdyby ona wiedziała, jak ja bardzo się tego wstydzę! Matka wypruwała sobie żyły, żeby mnie przyzwoicie wychować i opłacić szkołę. Za nadgodziny kupiła mi pierwszą w życiu elektryczną gitarę, a ja? No, właśnie, a ja zawiodłem ją, okłamuję, nie dbam", rozmyślał w samotności. Po szocie zapominał o problemach i w uczuciu błogostanu zasypiał. Przygotowywał sobie koktajle, ale wychudzone ciało coraz oporniej reagowało, pomimo zwiększania dawek. Kiedy Oscar odwiedził go, Daniel leżał od kilku godzin w stanie narkotycznego głodu. Nie miał siły zadzwonić po dilera, nie miał siły iść do banku po pieniądze, po prostu na nic nie miał siły nawet, żeby żyć. Jego zaniedbane, brudne, śmierdzące ciało drżało wstrząsane od czasu do czasu spazmami. Czuł się fatalnie i jedyne czego pragnął, to było umrzeć. Bόl był nie do wytrzymania. Bolało go wszystko i wszędzie. Tracił przytomność. Nie widział dalszego sensu życia. Był pewien, że to już koniec. Nie znajdował dla siebie miejsca na tej planecie. Oscar przestraszył się widząc jego wyblakłe oczy zapadnięte w podkrążonych oczodołach. Zrobił mu zastrzyk i zaciągnął przyjaciela do łazienki. Danielowi od razu zrobiło się lepiej, ale marazm i bezsilność narkotycznego głodu ciągle mu się przypominały. Obsesyjnie dręczyły go. Był przekonany, że nie ma już dla niego ratunku. Nie chciał ponownie poczuć się tak, jak wtedy, tego pamiętnego dnia, to było gorsze niż śmierć. Nie chciał tak dłużej żyć. Bał się. Od kilku dni zamieszkali razem i po raz enty postanowili, że wspόlnie zerwą z heroiną. W momentach umysłowej przytomności Daniel błagał Oscara, żeby przestał i nie doprowadził się do takiego stanu jak on, ktόry określał jako punkt bez możliwości odwrotu. Niestety i tym razem skończyło się na szczytnym postanowieniu. Nie brakowało im zielonych, więc o wiele łatwiej było kupić sobie działkę i odpłynąć, niż męczyć się na odwyku. Swόj ostatni tekst napisał z myślą o matce i kolegach z zespołu, w ten sposόb łatwiej było mu powiedzieć, jej i im, dlaczego stało się tak, a nie inaczej, wyjaśnić zawiłość swoich doznań. Nie odważył się na rozmowę z matką w cztery oczy. Wieczorem postanowili obydwoje, że następnego dnia razem, już na pewno, pojadą do renomowanej kliniki leczenia uzależnień. Niestety, rankiem, gdy Oscar spał w ramionach jakiejś przypadkowo poznanej wczorajszego wieczoru dziewczyny, ktόrą przyprowadził na noc do mieszkania, Daniel wymknął się niepostrzeżenie. Włόczył się po ulicach ukochanego Los Angeles budzącego się do życia. Przypatrywał się ludziom spieszącym do pracy. Wydawali mu się tacy pełni energii, szczęśliwi, mający cel w życiu. Gapił się na dziewczyny całujące swoich chłopakόw przed rozstaniem. Jemu do tej pory nie udało mu się znaleźć takiej, ktόra zaakceptowałaby go takim, jakim był i chciała dzielić razem z nim blaski i cienie egzystencji oraz zrozumieć jego pasję do muzyki. Pokochać go tak po prostu, jego, prostego chłopaka z gitarą. Od znajomego dilera kupił kilka porcji. Usiadł na ławce. Wstrzyknął dwie na raz. Poczuł się jak bόg, tak przynajmniej mu się wydawało. Kiedy brał nie musiał ani jeść, ani pić, dokładnie tak samo jak bogowie na Olimpie. W myślach wydawało mu się, że unosi się na obłoku ponad ośnieżonymi szczytami Nepalu, skąd obserwuje cały świat. Pogroził palcem senatowi, zabierał bogatym i rozdawał biednym, bawiąc się w Robin Hooda, darł na kawałki absurdalne kontrakty z firmami muzycznymi i grał dla tłumόw wydobywając boskie dźwięki ze swojej gitary. Nie dawał sobie rady z samym sobą. Panicznie bał się, że kiedyś ponownie będzie na głodzie. Postanowił skończyć z tym raz na zawsze, uciec. Rozpuścił na metalowej łyżeczce, podgrzewając zapalniczką pozostałe porcje i brudną strzykawką, z kroplami zaschniętej krwi na igle, wbił się w stwardniałą żyłę przedramienia. "Uciekłem. Udało mi się. Jestem już tylko niematerialną cząstką energii unoszącą się gdzieś we wszechświecie, ciałem astralnym",  pomyślał. Wtedy usłyszał jej wołanie. "Matka", uzmysłowił sobie ostatnim wysiłkiem woli. Wydawało mu się, że tak jak każdego ranka, gdy był małym chłopcem, budzi go przed pόjściem do szkoły. Spuścił głowę. Zawstydził się. "Zostawiłem ją samą. Ale ze mnie egoista! Stchόrzyłem", pomyślał. Przypomniało mu się w ostatniej chwili życia, że obiecał jej wspόlną podrόż dookoła świata na luksusowym statku wycieczkowym. Chciał zawrόcić i spełnić daną jej obietnicę, ale było już za pόźno. Umarł samotnie w wielomilionowym mieście, ktόrego sloganem reklamowym była obietnica spełnienia najskrytszych marzeń i snόw przybywających do niego turystόw. On też przybył tu kilka lat temu razem z matką w poszukiwaniu lepszego życia. Ona powrόciła do Nowego Jorku, kiedy tylko Daniel usamodzielnił się. Los Angeles absolutnie nie ziściło i jego marzeń, a raczej sprawiło, że wyzbył się wszelkich złudzeń.  Znalazł go piesek pewnej starszej pani i strasznie się rozszczekał. Nikt nie wiedział czy szczekał tak dlatego, że potępiał go jako odszczepieńca sprzeciwiającego się społeczeństwu sukcesu, czy też ubolewał nad jego losem. Daniel już nie żył, kiedy nadjechał ambulans. Jego sztywniejące ciało wsunięto do czarnego plastikowego worka i zasunięto zamek. Na noszach przeniesiono do karetki. Dla Daniela przedstawienie skończyło się i raz na zawsze zapadła czarna kurtyna. Właśnie tymi słowami zakończył wczoraj swόj ostatni tekst.

Oscar wpadł w panikę, gdy Daniel długo nie wracał. Wiedział, że nękają go samobόjcze myśli i robił sobie wyrzuty sumienia, że pozostawił go bez opieki. Spławił panienkę i wybiegł na ulicę poszukać go. Pobiegł na rόg, gdzie zawsze zaopatrywali się w biały proszek. Nie dostrzegł twarzy żadnego znajomego dilera wśrόd przechodniόw. Przestraszeni przedawkowaniem Daniela uciekli z miejsca zbrodni, niczym szczury opuszczające pokład tonącego statku. Nigdzie nie mόgł go znaleźć. Przeczuwał, że stało się coś niedobrego. Usiłował dodzwonić się do reszty chłopcόw, ale zastał jedynie Jimmy'ego. Razem telefonowali do wszystkich szpitali w mieście, mających w tym dniu ostry dyżur. Daniel nie miał przy sobie dokumentόw. Poprosili ich o zidentyfikowanie zwłok dwudziestokilkuletniego, ciemnowłosego mężczyzny, ktόry zmarł z przedawkowania wczesnym rankiem i został znaleziony na skwerze w parku niedaleko od ich apartamentu. Nie mieli wątpliwości, ale do samego końca łudzili się, że być może stanie się cud,  że ten ktoś to nie ich kompan z zespołu. Oscar był cały roztrzęsiony. Do szpitala pojechali jego samochodem, ale prowadził Jimmy. W prosektorium Oscar na widok martwego przyjaciela, leżącego na kamiennym stole, dostał zapaści i został natychmiast przetransportowany na oddział intensywnej terapii. Kilka pięter wyżej walczył o swoje życie. Kochał Daniela, ale w przeciwieństwie do niego nie chciał rozstawać się z tym światem, nawet pomimo całej jego parszywości. Kochał życie i lubił korzystać ze wszystkiego, co miało do zaoferowania. Jimmy skontaktował się z pozostałymi. Eric wziął na siebie rozwiązanie wszystkich formalności pogrzebowych. Po pewnym czasie w szpitalu zjawili się Bryan i Snake, a także ojciec Oscara. Grywał drugoplanowe role w podłych filmach. Nadał mu to właśnie imię, żeby mόgł nabierać na swόj dowcip o posiadaniu Oscara kolegόw aktorόw, reżyserόw i scenarzystόw. Z czasem już wszyscy ludzie pracujący na planie filmowym znali ten jego żart i prawdę mόwiąc mieli go serdecznie dosyć. Nie ukrywał, że to właśnie on był ojcem Oscara, gdy Jailbirds stali się sławni. Nigdy nie interesował się przesadnie synem. Jeżeli nie miał pieniędzy, to jeździł z jednego kastingu na drugi w poszukiwaniu roli do zagrania, a kiedy je wreszcie zarobił, to rzucał się bez opamiętania w wir hollywoodzkiego życia. Dziewczyna Oscara nie przyszła do szpitala, żeby go zobaczyć. Tego ranka zerwali ze sobą. Nazwała go pieprzonym ćpunem i odeszła.

Nikt nie śmiał zatelefonować do matki Daniela. Zdawali sobie sprawę, że w jego przedwczesnej śmierci było dużo ich winy. Przyleciała pierwszym samolotem, ktόry odlatywał zaraz po rozmowie telefonicznej z Jimmy'm. Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Płakała. Była pewna, że miał tylko grypę. Nic nie wiedziała o tym, że się narkotyzował. Robiła sobie wyrzuty sumienia, że go nie dopilnowała, ale przecież nie mogła jeździć za nim po całym świecie i trzymać go za rękę. Często rozmawiała z nim o narkotykach, gdy był kilkunastoletnim chłopcem, ostrzegała. "A może nie zrobiłam w tym celu wystarczająco dużo, myśląc, że miłość do muzyki całkowicie wypełniła jego życie?", te myśli kłębiły się w jej głowie. "Dlaczego odebrał sobie życie? Przecież dobrze wiedział, że całym swoim sercem i duszą pomogłabym mu wyjść z uzależnienia", pytała samą siebie. Kiedy było jej ciężko, a takich chwil nie brakowało w jej życiu, matki samotnie wychowującej syna, brnęła do przodu, bo czuła się odpowiedzialna za Daniela i pragnęła zapewnić mu wszystko na co mόgłby liczyć wychowując się w pełnej rodzinie. Ona miała tylko jego, a on miał tylko ją. Wstawała do pracy o piątej rano, żeby przed wyjściem zrobić dla niego kanapki na śniadanie. Wracała wyczerpana pόźnym wieczorem. Ktoś musiał mieć stały dochόd, żeby zapewnić im utrzymanie. Zanim przyszedł sukces wspomagała go finansowo. Zabrakło im po prostu czasu, żeby razem dogłębnie porozmawiać, zastanowić się i choć na moment zatrzymać mordercze tempo życia w dwudziestym pierwszym wieku. Marzyła o dziewczynie dla niego. Nie musiała być oszałamiająco piękna, byle byłaby dobra i czuła dla jej syna. "Dlaczego nic mi nie powiedział? Dlaczego wszystko tak starannie przede mną ukrywał? Dlaczego żaden z jego przyjaciόł ze mną nie porozmawiał?", rozmyślała.  Nie znajdując odpowiedzi na swoje pytania obarczyła siebie winą za samobόjczą śmierć syna.

Jimmy opuścił szpital dopiero o drugiej w nocy, gdy stan Oscara na tyle poprawił się, że lekarze określili go jako stabilny. Wrόcił do swojego apartamentu. Usiadł i schował twarz w dłoniach. Ze stanu odrętwienia wyrwała go pani Zosia, polska emigrantka, ktόra sprzątała jego apartament, kupiony za tantiemy z ich drugiej, multiplatynowej płyty. Pomyślał, że musiała już dochodzić dziewiąta rano. Uświadomił sobie, że przesiedział tak resztę nocy i nawet zapomniał zatelefowować do Annikafiore. "Ktόra u niej teraz może być godzina?", zastanawiał się, prόbując zebrać myśli. Wykręcił z pamięci numer jej telefonu. Odebrała Ellinor. Annikafiore nie było w domu.

-Wczoraj czekała przez cały wieczόr na telefon od ciebie. A może nawet i całą noc. Dzisiaj poszła pόłprzytomna na zajęcia - wyjaśniła w szczegόłach Ellinor, zła, że ktoś tak igra sobie z uczuciami jej ukochanej siostry i odłożyła niezbyt delikatnie słuchawkę.

Swoimi słowami powaliła go na ziemię bardziej skutecznie niż zrobiłby to mistrz świata wagi ciężkiej w boksie. Nie umiał przewidzieć, jak potoczy się dzisiejszy dzień. Przyczepił na drzwiach karteczkę z informacją, żeby nie zapomnieć zatelefonować do Annikafiore. Wypił pόł dzbanka kawy świeżo zaparzonej przez panią Zosię. Widziała w jakim był stanie, o nic nie musiała pytać. Wyszedł. Nawet jego ulubiony Porsche nie poprawił mu nastroju, chociaż zawsze tak lubił słuchać specyficznego dudnienia silnika o mocy kilkuset koni mechanicznych. Pojechał prosto do szpitala. Przed wejściem już od samego rana stał tłum reporterόw i dziennikarzy żądnych sensacji. Włożył ciemne okulary przeciwsłoneczne i wślizgnął się do środka tylnym wejściem dla dostawcόw. Z Oscarem było dużo lepiej. Eric poinformował ich, że jutro odbędzie się konferencja prasowa. Przestrzegł, żeby sami nie rozmawiali z mediami, tylko czekali na jego oficjalną, wypolerowaną wersję wydarzeń. Ten fircyk nic sobie nie robił z faktu odejścia Daniela, ale planował tak pokierować całą sprawą, żeby wykorzystać to, co się wydarzyło jako chwyt reklamowy. Jimmy słysząc tę jego wypowiedź dałby mu najchętniej w zęby. Zrobił to za niego mniej opanowany Snake i w mgnieniu oka pod drzwiami do szpitalnej sali wywiązała się bijatyka. Rozdzieliła ich szpitalna służba bezpieczeństwa. Nie tylko Snake okładał pięściami Erica. Jimmy i Bryan pomagali mu. "Gnojki, dzieciaki, ćpuny, nie znacie się w ogόle na biznesie!", skwitował. Otrzepawszy klapy swojego granatowego garnituru od  Armaniego wyszedł.

Pόłżywy Oscar był obecny na konferencji prasowej. Wpadnięte, podkrążone oczy i zapadłe z wyczerpania policzki mόwiły same za siebie. Jimmy przeczytał ich wspόlne oświadczenie. Kolorowe czasopisma i gazety zamieściły informację o śmiertelnym przedawkowaniu Daniela z zespołu rockowego L.A. Jailbirds. Annikafiore dowiedziała się o wszystkim właśnie w ten sposόb, z taniej gazety pozostawionej w metrze przez  jednego z pasażerόw. Po burzliwym spotkaniu z dziennikarzami, z trudem i tylko dzięki ochroniarzom, udało im się przecisnąć przez tłum przedstawicieli mediόw i fanόw oczekujących na ich wyjście. Jimmy zawiόzł Oscara prosto na lotnisko. Tu w Ameryce nie było dla niego miejsca, w ktόrym mόgłby się anonimowo schronić. Trzymał w ręce bilet lotniczy do San Jose, stolicy Kostaryki. Uciekał. Jeżeli chciał ocalić samego siebie i grupę, jasne było, że musiał zerwać z heroiną. Uznał, że zrobi to sam, bez pomocy lekarzy w luksusowej klinice dla majętnych nałogowcόw, chociaż był świadomy, że nagłe odstawienie heroiny na jego poziomie zaawansowanego stosowania mogło zakończyć się śmiercią, lecz we własnych oczach nie zasłużył sobie na przywilej odwyku w klinice podobnej do pięciogwiazdkowego hotelu. Chciał świadomie ponieść konsekwencje swojego postępowania i własnym bόlem odpokutować za śmierć ukochanego przyjaciela. Uważał, że tylko wtedy będzie miał prawo do dalszego życia. Wrzucił do toalety resztkę białego proszku, ktόrą miał przy sobie i spuścił dwukrotnie wodę. W kafejce portu lotniczego zażył tabletki metadonu, aby w czasie podrόży uniknąć objawόw odstawienia. Zgasił dwudziestego szόstego papierosa, ktόrego zdążył już w tym dniu wypalić. Zostawił paczkę z pozostałymi na kawiarnianym stoliku. Nie był obecny na pogrzebie Daniela. Nie śmiałby spojrzeć w oczy jego matce. Czuł się winny. Poprzysiągł sobie, że kiedy umrze, to odszuka Daniela tam w niebie, czy gdziekolwiek było to miejsce, do ktόrego dusze wędrują po śmierci, i przeprowadzą bardzo, bardzo długą, wspόlną rozmowę. Na czas nieokreślony L.A. Jailbirds zawiesili działalność bez podawania prawdziwych powodόw. Media prześcigały się w ich wynajdywaniu. Przez długi okres czasu nie schodzili z pierwszych stron kolorowych pism. Przypuszczano, że wszyscy członkowie grupy są uzależnieni. Dalsze losy tej obiecującej grupy rockowej zawisły w niepewności. Niektόrzy przewidywali nawet całkowite jej rozwiązanie. Eric odchodząc wytoczył grupie proces sądowy i starał się doszczętnie oczyścić ich bankowe konta. Zerwanie z nim kontraktu o mały włos nie doprowadziło ich do bankructwa. Oscar sprzedał swoją willę położoną w słynnych wzgόrzach Hollywoodu. Bez najmniejszego żalu rozstał się z dwoma szybkimi bolidami, żeby tylko spłacić Palmera i raz na zawsze uwolnić się od widoku jego podłej gęby. Jeszcze przed chwilą Oscar miał wszystko. Właśnie miał. W jednej chwili stracił przyjaciela, grupę i większość swojego stanu posiadania. Pozostały mu tylko żal i wyrzuty sumienia po  śmierci Daniela oraz uzależnienie od heroiny i koki. Nic, czym można byłoby pochwalić się w liście do rodzicόw.

Jimmy rozpoczął poszukiwania nowego menadżera. Wierzył, że wcześniej czy pόźniej wyjdą na prostą. Rozmowa telefoniczna z Annikafiore nie kleiła się. Jimmy nie chciał opowiadać o szczegόłach. Prawda bolała go.

-Jimmy, czy ty też? - zapytała nieśmiało.

-Nie, ja nie - odpowiedział zgodnie z prawdą.

Milczeli przez większość czasu tej dziwnej rozmowy. Dzieląca ich odległość okazała się bardzo niewygodna w takich sytuacjach. Obydwoje żałowali, że nie byli obok siebie, wtedy wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, tak im się przynajmniej wydawało. Dotyk, spojrzenie, wyraz twarzy lub jakiś czuły gest pomogłyby im przełamać dzielącą ich barierę i nawiązać kontakt. Narkotykowa afera z Jailbirds szybko rozeszła się w prasie i telewizji. Matka Annikafiore była poruszona.

-Dziecko, trzeba z tym skończyć, to nie dla ciebie. Nie wychowujemy cię po to, żeby ktoś inny zniszczył twoje życie. Zastanόw się. My chcemy tylko twojego dobra - powiedziała kończąc swόj monolog. Wyszła do kuchni robić kolację. Musiała czymś się zająć, żeby nie zwariować. Drżały jej ręce. Annikafiore nie wiedziała co ma jej odpowiedzieć, bo sama nie wiedziała, co ma o tym wszystkim sądzić. Rozpłakała się. Ellinor sarkastycznie zaoferowała, że chętnie wyniesie do piwnicy wszystkie ich kasety albo jeszcze lepiej wyrzuci na śmietnik, bo tylko na to zasługiwali.

- Nie. Jimmy nie zrobił nic złego. On nie jest taki jak sądzisz. Jest inny - cichym głosem zaprotestowała w jego obronie.