Uczucie przyjemnego chłodu, barwy nowe i czyste, podwodna cisza, spokój, życie tak inne i tak niezwykłe... to uczucia dochodzące z głębin.
Trudno dopasować mnie do czegokolwiek, marzenia i nadzieja nie pozwalają mi zniknąć... Uwielbiam szum fal, ciszę podwodnych głębin, błękit i wiatr. Próbuję zatrzymywać te najlepsze chwile......
Zdecydowałam się zapisywać to co czuję, chociaż moja przygoda z nurkowaniem dopiero się zaczyna. Wiem, że przede mną nowe doznania i przeżycia, chcę je zachować w pamięci, a może podzielić się z tymi, którzy jeszcze się wahają. Już wiem, że warto. To dopiero początek, a przełamanych barier już tak wiele. Co przyniosą następne dni, miesiące, lata?
PODWODNY PROLOG
Uczucie przyjemnego chłodu, barwy nowe i czyste, podwodna cisza, spokój, spojrzenie dwojga nieznanych oczu, niepewność i lekkość, życie tak inne i tak niezwykłe... to uczucia dochodzące z głębin. Tęsknota, nadzieja, inna rzeczywistość, możliwości, których wcześniej nie było, pewność, że może być inaczej, to refleksje po powrocie do szarości. Słowa nie są w stanie wyrazić uczuć towarzyszących poznawaniu głębin, są zbyt ubogie i oblane szarością, nie pochodzą stamtąd...
PIERWSZE WSPOMNIENIE
Miałam wtedy 14 lat. Obóz wędrowny, bardzo ciepły dzień, napotykamy basen i idziemy się ochłodzić. Nie potrafię pływać (to konsekwencja problemów ze zdrowiem, jakie miałam od zawsze...), nie wchodzę na głębokie, już się ochłodziłam, spaceruję po krawędzi basenu. Nie zauważam głębokości, zbyt dużej dla mnie... Ktoś dla zabawy popycha mnie do wody. Ogarnia mnie przyjemny chłód, z głębin patrzę na pływających ludzi, czuję spokój, jest przyjemnie, chcę tam zostać. Nagle ktoś łapie mnie za rękę i wyciąga na powierzchnię. Nie rozumiem tego co się stało. Po co mam wypływać, kiedy jest mi dobrze? To dziwne wspomnienie. Dlaczego nie brakowało mi powietrza? Dlaczego nie czułam strachu? Dlaczego nie próbowałam wypłynąć?
GRECKIE WSPOMNIENIE - 2011
Woda to mój żywioł. Nie wyobrażam sobie wakacji bez szumu fal. Chciałabym je słyszeć każdego dnia. Ale woda zawsze budziła we mnie obawy, niepewność, strach... Mój pierwszy raz pod wodą to przypadek - mój syn nie będzie mógł spróbować, jeśli się nie zdecyduję, trochę walczę ze sobą i w końcu robię ten krok - Rodos - skałki - pierwszy oddech pod wodą i nareszcie niesamowita cisza i lekkość, idealnie, zostanie w pamięci na zawsze... Nic jeszcze nie wiem o nurkowaniu. To tylko wyjątkowe doznanie, zupełnie nowe przeżycie. Przypomina uczucie sprzed wielu lat, gdy jako dziecko znalazłam się pod wodą. A potem przychodzi tęsknota, pustka i niepewność, pierwsze pytanie o to czy ja mogę, czy moje zdrowie pozwoli? Sztab lekarzy robi badania, werdykt OK, zostaję przyjęta na kurs i marzenie zaczyna się urzeczywistniać... Strach zamienia się w nadzieję, potem potrzebę. Jeszcze nie wiem, że nurkowanie to pokonywanie barier, sięganie po rzeczy niemożliwe, przekraczanie swoich możliwości... a może dowiadywanie się, że można więcej?
KURS - CHORWACJA - PAG - 2012
To trudne uczyć kogoś takiego jak ja, chce, ale nie chce... a może udaje? chyba nie wie czego chce. Ale ja chcę, tylko trochę się boję, może nie trochę... Chęci są jednak większe, a greckie wspomnienie tak świeże. Zaczynam robić rzeczy, których w życiu sama bym nie zrobiła. Wszystko jest nowe, nieznane. Powoli zaczynam akceptować podwodny świat, chociaż jest to na początku tylko basen. Najtrudniejsze są skoki do wody. Nigdy w życiu tego nie robiłam i nie mogę się przełamać. Ale dopiero później się dowiem, że w naturalnym środowisku nie będę czuła obaw, ciekawe dlaczego?
Wyspa Pag, moje pierwsze ścianki, podróże wśród skał... Ciągle popełniam jakieś błędy, wiele rzeczy nie wychodzi, ale zaczynam się oswajać, przychodzi spokój i mogę obserwować. Instruktor pojawia się znikąd, zawsze gdy jest potrzebny, czuję się bezpiecznie. Zaufanie, zasady, dyscyplina to warunki przeżycia w tym nienaturalnym dla człowieka środowisku. Ale czy na pewno podwodny świat jest nam tak obcy? Pod wodą jest lekko, nie ma zmęczenia, woda nas unosi, a my się jej poddajemy. Tylko powietrze stanowi barierę, ale po jakimś czasie już nawet tego nie czujemy. Zapominamy o tym, stajemy się częścią tego świata...
Sprzęt jest bardzo ciężki, nie wiem jak mi się udaje go założyć, ale jestem uparta, szukam sposobów, pytam kolegów, podpowiadają, jest coraz łatwiej, już wiem jak to robić. Powrót na łódź, balast, płetwy i wejście, trzeba bardzo uważać, nagle lekkość zamienia się w wysiłek, tutaj nie można się pomylić...
MOJA PIERWSZA JASKINIA - PAG - 2012
Kierunek - jaskinie. Moja pierwsza myśl - nie zobaczę... Oglądałam filmy, nawet rafa nie robi na mnie takiego wrażenia jak jaskinie. Tak bardzo chcę tam być... Łódź dociera na miejsce. Skałki na tej wyspie są niesamowite, chce się patrzeć, wyobraźnia podpowiada, że tam w głębinach można zobaczyć więcej. I nagle nadzieja, instruktor chce nas zabrać do niewielkiej jaskini. Płyniemy, wejście do jaskini jest na ośmiu metrach, już widzę. Wpływamy, jest inaczej, wokół skałki, cudowne uczucie, wkradam się do tego świata, wchodzę w jego zakamarki, patrzę i dotykam. Wypływamy na powierzchnię. Jestem w małej jaskini, podwodnym świecie, do którego dociera tak niewiele osób, mogę oddychać... To co widzę zapiera dech, nie jestem w stanie nic powiedzieć, to moje pierwsze spotkanie z tym światem. Na pewno wrócę...
NOCNA OŚMIORNICA - PAG - 2012
Wieczór, robi się ciemno, odprawa i wypływamy. Ciemność onieśmiela i zaciekawia, jest inaczej, ale nie czuję strachu. Już przestałam się obawiać, czekam co dalej? Z łodzi do wody i w ciemne głębiny, tylko nasze latarki przypominają, że ktoś zakłóca spokój podwodnej krainy. Płyniemy wzdłuż ścianki, światełka w oddali to pozostali z grupy, nie jesteśmy sami. Mieszkańcy wód wydają się zaskoczeni naszą obecnością, nieco powolni, zdziwieni... Pojawia się ośmiornica, jest trochę przestraszona, ale nie ucieka. Nagle widzę ją przed sobą. Zaskoczenie i ciekawość. Ktoś mi ją podaje, nie boję się, chcę dotknąć, jest piękna... Nie potrafię opisać co czuję podczas tego pierwszego nocnego spotkania... Niezapomniane, niezwykłe doznanie, już za tym tęsknię.
...zgaś światło, a zobaczysz gwiazdy...
PIERWSZA POLSKA WODA - JEZIORO BUDZISŁAWSKIE - 2012
Tego dnia bardzo chcę, aby coś się wydarzyło i tak się dzieje. Kumpel z poprzednich nurkowań w Chorwacji zbiera ekipę na wyjazd i proponuje mi wspólny wypad nad jezioro. Nie jest instruktorem, ale ma spore doświadczenie. Nurkował już wiele lat temu w wojsku, w czasach gdy nie korzystało się z żadnych kamizelek. Zbiera się nas parę osób i wyruszamy. Polskie warunki są rzeczywiście zupełnie inne niż w Chorwacji, trochę przypominają nocne. Trasy jednak są dobrze oznakowane i bez problemu można się przemieszczać patrząc na linki. Na trasach trafiają się ciekawe obiekty: posąg, stary fortepian, dzwon i takie tam różne dziwne rzeczy... Widoczność jest naprawdę słaba, około 2 metrów, ale mi to wogóle nie przeszkadza. Ja naprawdę odkrywam w sobie nowe możliwości. Pomimo ciemności, czuję się bezpiecznie. To jak w ciepłym przytulnym pomieszczeniu, tylko ściany mają niewyraźne kształty. Żadnego strachu, obaw przed nieznanym, czuję się jak u siebie. To dziwne, ale przebywanie w tych warunkach jest przyjemne. Nie rozumiem dlaczego ludzie tak krytykują polskie jeziora. Akwen świetnie przygotowany, można zrobić ciekawego nurka. Jest wprawdzie inaczej niż w Chorwacji, ale też miło i przede wszystkim swojsko...
Znajomi zaskoczyli mnie tym, że chcą jechać ze mną. Mam z nich najmniejsze doświadczenie. Widzieli jak robiłam kurs OWD w Chorwacji i jak cieszy mnie każde nurkowanie. Prawdą jest, że bardzo się starałam radzić ze wszystkim. Nie oczekiwałam od nikogo pomocy, nawet przy noszeniu sprzętu, wszystko robiłam sama. Traktują mnie jakbym była jedną z nich, a do takiego poziomu jeszcze mi daleko... Ale jedno na pewno nas łączy i to jest chyba przyczyna, wszyscy naprawdę to lubimy.
A ja uwielbiam być pod wodą...
CO DALEJ?
