Od wielu lat nie może się uwolnić, jak ptak zamknięty w klatce, spogląda na świat zza krat.
Ma swoje małe miejsce, cztery ściany i dach... który chroni ją przed deszczem. Słyszy krople uderzające o szybę, jak łzy tych lat, które odeszły.
CO MOŻE ZNIEWALAĆ?
Własne myśli, które ograniczają pole widzenia?
Człowiek, który zasłania naszą widoczność, okłamuje otoczenie, zamykając nas w swojej przestrzeni?
Praca, z której nie można zrezygnować, a na zmianę brakuje odwagi?
Zdrowie, o które trzeba dbać, ale to nie gwarantuje, że nic nie zaboli?
Ktoś ważniejszy i bliski nam najbardziej, syn lub córka, matka lub ojciec, ktoś kogo kochamy, komu oddanie się należy?
CO MOŻNA ZMIENIĆ? CZY MOŻNA SIĘ UWOLNIĆ?
Myśli można otworzyć na nową przestrzeń, nic ich nie ogranicza, tylko nasza świadomość. Ale to niebezpieczne...
Człowiek musi chcieć nas uwolnić. Przestać żyć fikcją i wieloletnim kłamstwem. Mieć odwagę przyznać się do prawdy zniewolenia drugiego człowieka, do tego co samemu się zrobiło i zacząć żyć naprawdę, a nie tylko na pokaz.
Praca to nasza wyobraźnia, tak wiele możemy. Nie wolno ograniczać się tylko do umiejętności, które się zna, trzeba uczyć się każdego dnia czegoś nowego, co otworzy kolejne drzwi możliwości wyboru. Nie wolno bać się zmian i podejmowanego ryzyka.
O zdrowie można się zatroszczyć, pielęgnować je i karmić dobrą energią. Trzeba tylko chcieć. Jednak czasami życie zaskakuje nas niespodziewanie, wtedy nie wolno się poddawać. Trzeba kochać samego siebie i wierzyć, że przyszłość nadejdzie.
Najbliżsi to trudne wyzwanie dla naszego uwolnienia. Oni muszą odlecieć z nami. Bez nich nie istniejemy, bez nich jesteśmy kim innym. Więc czy syn, córka... to zniewolenie? To miłość, szczęście i sens naszego życia. Czy matka, ojciec to ciężar i obowiązek? To szczęście i radość, że możemy im oddać to co sami dostaliśmy. To wewnętrzna potrzeba przekazania czułości i miłości każdego dnia.
CZEGO BRAKUJE W NIEWOLI?
Kogoś z kim możnaby porozmawiać bardzo szczerze bez udawania. Kogoś kto istniałby poza fikcją dnia codziennego. Kogoś komu możnaby o wszystkim powiedzieć, przytulić się i upuścić parę łez. Kto przygarnąłby opiekuńczym ramieniem i pozwolił odetchnąć chociaż na chwilę. Przy kim sen nie kończyłby się w środku nocy. Przy kim poczułaby spokój...
Strach zamknięcia ogarnia ją każdego dnia, traci oddech i zasypia na jakiś czas. Potem znów otwiera oczy i spogląda zza krat z tęsknotą... i smutkiem zapomnienia. Jak może cokolwiek zmienić, jeśli jej nie widać, żyje w ukryciu jak ptak w klatce za kratami. Nie potrafi się uwolnić, na to sił już brak. Czy samotny ptak już nigdy nie pofrunie w dal?
