JustPaste.it

Dwukierunkowa epistemologia - appendix

Dwukierunkowa epistemologia jest konsekwencją istnienia zjednoczonego pola, które, moim zdaniem, jest największym osiągnięciem fizyki kwantowej. Petryfikacja paradygmatu naukowego trwająca pięćset lat doprowadziła do planizacji percepcji rzeczywistości. Mity, baśnie, wierzenia religijne postrzegane jako gorsze, bo nienaukowe, sposoby postrzegania, zostały zepchnięte na peryferie poznawcze (interesujące, że o mitach uczą się dzisiaj tylko dzieci w szkole, a baśnie tym samym dzieciom czyta się przed snem, uwypuklając wyłącznie ich aspekt etyczny).

Pamiętajmy, że mity greckie były nie tylko formą wierzeń religijnych, ale również pełniły funkcje poznawcze i światopoglądowe. Przewaga mitu nad nauką polega na tym, że generuje on pełną i koherentną wizję świata. O nauce zaś można powiedzieć wszystko, tylko nie to, że taki spójny wzorzec tworzy. Mamy tu do czynienia z ciekawym paradoksem; nauka dociera dziś do tak fundamentalnych struktur wszechświata, że podważają rdzeń jej dotychczasowych osiągnięć. Naukowy umysł buntuje się wobec sprzeczności kwantowych struktur, jak buntował się Albert Einstein twierdzący, że Bóg nie gra w kości.

Wydaje się więc, iż powszechne przekonanie jakoby nauka była wyższym poziomem recepcji bytu, wyższym od mitu, jest całkowicie nieprawdziwe. Przeciwnie, powstanie paradygmatu naukowego okazało się (dziś to widzimy) ogromnym regresem zarówno w aspekcie światopoglądu, jak i światoodczucia (jak to jednak wytłumaczyć nauczycielom, którzy uczą, że poznanie filozoficzne jest poznaniem odcedzonym z przesądów wierzeń religijnych). Nauka kawałkuje i dzieli, mit jednoczy i łączy. Nauka bada i opisuje ekran rzeczywistości, czyli wyłącznie powierzchnię zjawisk. Mit sięga w głąb bytu, docierając do jego najbardziej elementarnego sensu. Nauka bada naturę materii, mit bada fenomen świadomości. A fenomen świadomości nie jest niczym innym niż zjednoczonym polem energii. Czytelnicy tkwiący wciąż w okowach paradygmatu naukowego pewnie tego nie zrozumieją, ale był głęboki sens w rytualnym składaniu ofiar, w błagalnych modlitwach kierowanych do słońca, nieba, sił natury, wzgórz i kamieni. To przecież nic innego jak interferencje wibracyjne super-strun zjednoczonego pola. Jeżeli rytualne składanie ofiar będziemy tłumaczyć w kategoriach przesądu, to istotnie sens tego działania będzie wątpliwy. Jeśli jednak rytuały religijne zinterpretujemy jako interakcje świadomości, wówczas musimy przyjąć, że rytuały są nie tylko realnym wpływem na tzw. obiektywną rzeczywistość, ale też są bardzo skuteczne.

autor - Jan Stasica