Sumienie

Sumienie

Otu­lona nocą stoi w kącie

zmo­ra przy snu­ta, zbliżenia żądna.

I stoi me ciało na ob­cym froncie:

córka lus­trza­na, córka wyrodna.

Zbroję wy­kuwa z moich myśli

więc po­zyc­ji swej jest godna.

Nie poz­nają jej ludzie czyści.

W wy­niku jej ma­nipu­lac­ji

człowiek sam na so­bie się mści

bo psychi­ka szep­cze o bra­ku racji.

Dręczy na­wet, gdy nad­chodzi świt.