Gdy bebechy niestrawność męczy jak skakanka
nie ma nic mądrzejszego niż ranna owsianka.
Znikają szybko wzdęcia – wraca płomień lica
a po trzewiach radośnie zdrowy owies kica !
Trzeba zjeść, by zrozumieć filozofię ziarna,
bo choć z mięsa kondycja - lecz uroda marna!
(co dostrzegały dawno urodne dziewoje,
mając głównie na względzie swego ciała zwoje,
na którym się robiły im liczne rozstępy,
przez co powab zanikał i wzrok miały tępy )
Już te pierwsze: Marzanna, Jaga i Rzepicha
narzekały na branie, bo uroda licha.
A że je dopadała w końcu rozpacz czarna
siadywały nad strugą przeżuwając ziarna,
licząc, że nadmiar ciała im opadnie nieco,
bo figura jest ważna – a tu latka lecą.
A wojowie, gdy z leśnych wracali potyczek,
rwali się do szczuplejszych (w tym głównie prawiczek)
przez co duma cierpiała, jęczał stan niewieści,
że woj – choć wygłodzony – niechętnie je pieści,
chociaż miały siedzenia o strukturze skały,
którymi to orzechy (podobno) łupały,
to ciągle były szanse na pieszczoty marne,
Gromiwoj zamiast baby wolał smukłą sarnę,,,
Aż raz nastąpił przełom, gdy Jaga od rana
nasypała raz owsa prosto do sagana
i stworzyła OWSIANKĘ – łupinka plus kiełek
(po spożyciu radośnie związując supełek).
Wysmuklały dziewoje i siedząc nad strugą
czesały lniane włosy chłodząc nogę długą,
co zobaczywszy woje zamiast sępić młódki,
trzymając się za wiosło szykowali łódki…
Niby historia prosta, lecz z pewnym przekazem:
kobieta dla mężczyzny może być obrazem,
kwiatem co wciąż zakwita, z wieczora i z ranka,
kiedy jej ciało rzeźbi dieta-cud: OWSIANKA.
Nawet artysta malarz, uzdolnion okrutnie,
utrwalać ukochaną wciąż pragnie
na słomie (pardon) – na płótnie…
Moral:
Do miana poematu utwór ten nie rości,
lecz rozwiązuje problem… tak dla potomności,
bo ubój rytualny nie drażni sumienia,
spada tłuszczu spożycie, zmienia punkt siedzenia
(pardon).. widzenia !
© Janusz D.