Święty Ignacy Loyol’a zaznacza, iż praca wychowawcza pedagoga winna opierać się na zaufaniu. Ignacy podkreśla ogromne znaczenie ufności w pracy wychowawczej wychowawcy/pedagoga. Owo zaufanie powinno wyrażać się w odpowiednim doborze mistrza, a zatem autorytetu, który będzie dobrym przykładem dla wychowanków. „Ma to być człowiek wykształcony i duchowo wyrobiony, ale równocześnie taki który budzi u młodych zaufanie i całkowitą szczerość, bo tylko wtedy można im pomóc kiedy się otworzą”. Zatem autorytetem nazywamy człowieka budzącego zaufanie, będącego ekspertem w jakiejś dziedzinie albo wyrocznią w sprawach moralnych, cieszącym się poważaniem i szacunkiem, mającym wpływ na zachowania i myślenie innych ludzi. Powinna być to osoba, która została uznana za postać godną naśladowania. Ignacy mówi, że każdy z nas powinien mieć autorytet, który będzie wyznaczał mu najlepszą drogę życia.
Loyol’a podkreśla, iż w relacjach interpersonalnych (odbywających się na płaszczyźnie wychowawca – wychowanek) bardzo istotna i bardzo ważna jest wzajemna miłość, szacunek, pojednanie oraz widzenie w drugim człowieku obrazu Boga żywego. Święty Ignacy zwraca szczególną uwagę na umiejętność skutecznego porozumiewania się, dlatego też nauczyciel powinien przyjąć postawę nastawioną na interakcję z dziećmi. Mówi, iż podstawą każdego kształcenia i zasadą wychowania jest dialog. Dialog wychowawcy z uczniem, czy też ucznia z wychowawcą nie jest możliwy jeśli nauczyciel nie traktuje uczniów jako swoich partnerów, nie respektuje ich poglądów a przeciwnie stara się narzucić im własne.
Dobry pedagog winien przyjąć rolę przewodnika/drogowskazu, zatem kogoś kto poprowadzi ucznia przez życie (z grec. paidagogos – „prowadzący dziecko”). Loyol’a mówi, iż do tego konieczna jest odpowiednia wiedza wychowawcy i umiejętność jej przekazywania innym. To nauczyciel winien pokazać jak zdobywać wiedzę i jak naukę zdobytą w czasie lekcji wykorzystać w prawdziwym życiu. Święty Ignacy zaznacza, iż każdy pedagog by dobrze uczyć i wychowywać powinien pamiętać, iż jest odpowiedzialny za dziecko i za jego rozwój. Winien również być sprawiedliwy, zrównoważony emocjonalnie, obowiązkowy i sumienny. Nauczyciele jako, że odgrywają zasadniczą rolę w życiu swoich wychowanków powinni rozbudzać w uczniach nie tylko ciekawość, ale i rozwijać samodzielność, nauczyć kreatywności, współzawodnictwa, umiejętności samodzielnego uczenia się. Co więcej winni posiadać takie umiejętności jak, umiejętności rozwiązywania konfliktów, budowania zgranego zespołu, motywowania uczniów do nauki. Tak więcrola pedagogów wymaga od nich nie tylko określonych cech osobowości, ale przede wszystkim powołania (służby) do bycia nauczycielem, do spełnienia misji jaką jest praca wychowawcza.
Święty Ignacy zwraca również uwagę na to, iż celem pracy wychowawczej nauczyciela powinna stać się troska o wszechstronny rozwój każdego dziecka. Praca pedagoga winna obejmować nie tylko rozwój życia duchowego, emocjonalnego ale również fizycznego. Pedagog swoją osobowością wpływa na całość psychiki ucznia i przyczynia się do jednoczesnego i harmonijnego rozwoju wielu jego sfer.
Pragnę zwrócić uwagę na kolejną rzecz, która w pracy wychowawczej pedagoga jest bardzo istotna, a na którą również zwrócił uwagę Święty Ignacy, mianowicie jest to stworzenie wychowankowi przestrzeni prawdy, dobra i piękna, po to by w niej kształtowało się jego „człowieczeństwo”.
W naturze ludzi młodych leży pragnienie dokonywania wielkich rzeczy. Analizując biografię świętego Ignacego myślę, iż jego marzenia/pragnienia stały się realne dlatego, że w miarę dorastania oraz nabywania nowych doświadczeń przybierały formę coraz to bardziej konkretniejszą. Ale owe marzenia i pragnienia nie mogłyby zostać zrealizowane bez możliwości dokonywania wyborów.Mądrzy ludzie mawiają iż „życie to sztuka dokonywania wyborów”. Młodzi ludzie stoją przed wyborem drogi życia, Ignacy pragnie ukazać jak wychowawcy winni wychowywać, jak postępować i jak ową „drogę życia” wskazywać, kierując się dewizą Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą).