ON               

Wiedziałem

wysypią się na horyzont

jak taśma z nabojami

Nadal nie byli ludźmi

tylko

 kreskami biegnących sekund

w linii mojego oddechu 

 W nerwowym oku celownika

gęstnieli szybko

potężnieli

nabrzmiewając ołowianym kurzem

dudnili w skronie

Te – raz - już – do - syć!

ryknąłem przed siebie

  na przestrzał

Jak uparte gałęzie

łamałem ich po kolei

 A on jeden

narastał

nie odbity

konwulsją metalu

zbliżał się

tętnił spotkaniem

Padnij człowieku!

krzyczałem

zalewając go płomieniem

Wtedy on

rozpostarł ręce

jak na przywitanie i

nim ciałem przygniótł mi sny

wyszarpnął z krtani

Twoje imię

Matko