O sensie życia

Pytanie o sens towarzyszy wszystkim myślom o człowieku, także tym o sobie samym. Pytania o ogólne warunki życia w świecie bez poszukiwania sensu własnego istnienia są niezasadne i jałowe. Bo głębokim pragnieniem człowieka jest mieć sens życia. Czy niejednego człowieka starego nie ogarnie rozpacz, gdy stwierdzi, że utracił sens życia? Czy w ogóle człowiek stary ma poczucie sensu życia? A jaki sens ma dla człowieka starego cierpienie lub dolegliwości wieku starczego? Kto szuka pocieszenia, niech porówna swój stan z tym, co spotkało innego człowieka. Jedyna pociecha, to próba odnalezienia sensu. Jakie pytanie można przeciwstawić pytaniu: po co (jeszcze) tu jestem? Wtedy pojawia się Los. Wtedy pojawia się akceptacja albo odrzucenie Losu jako przyczyny sprawczej tego, co się z nami dzieje.

Ja proponuję akceptację losu jako sytuacji, w której jednostka wyznacza sobie cel życiowo ważny, a dążenie do jego osiągnięcia staje się sensem życia. Środki zaś dla osiągnięcia tego celu dobiera wedle aktualnie dostępnych możliwości. W tej formule mieści się zarówno chrześcijańska pokora wobec wyroków boskich, jak i antyczna zgoda na nieubłagany związek człowieczego życia z wytworami boskich prządek, jak i spokój bramina wobec zjawisk tego świata, jak i ateisty- antropologa. W tym właśnie znaczeniu- jako realizacja własnych życiowo ważnych celów, gdy akceptuje się warunki istnienia i dobiera metody i środki odpowiednie do danych okoliczności- rozumiem sens życia. Pewnie poniższy żartobliwy wierszyk autorstwa Melchiora Wańkowicza tę niewiadomą nieźle opisuje.