O pokorze wobec Losu
Stare arabskie przysłowie głosi, że kto twierdzi, że tygrys jest krową, niechaj go wydoi. Nie ma dnia, abym nie natknął się na tekst napisany albo wypowiedziany, którego autor z pewnością godną fanatyka oznajmia światu prawdy, jakich tylko on jest włodarzem. Pół biedy, gdy słuchacze lub czytelnicy wiedzą swoje. Gdy w uniwersytetach trzeciego wieku mądrzyłem się na temat szczęścia, pytano mnie, czy jestem szczęśliwy. Zawsze miałem kłopot z odpowiedzią, bo uważam, ze stan szczęśliwości czyli określenie siebie jako szczęśliwym jest zbyt mocne. Wolę być zadowolonym, mieć satysfakcję, uzyskać powodzenie albo odnieść sukces. Uznaję, że każde z tych określeń może w konkretnych sytuacjach do mnie pasować, szczęście zaś- to dla mnie zbyt wiele.
Gdy dożyłem 84 lat, los obdarzał mnie obficie sytuacjami pomyślnymi, niepowodzenia a nawet życiowe dramaty nie były moją specjalnością. Żyję spokojnie, nie mam kłopotów materialnych, mam dobrze ułożone stosunki rodzinne. Mimo tzw. godnego wieku trzymam się dobrze, owszem, mam nieco trudności w poruszaniu się, ale nie potrzebuję pomocy w obsłudze codziennej. Pamiętałem jednak zawsze o tym, że mogę doświadczyć życiowego niepowodzenia, o czym w rozmowach codziennych wspominałem. Tak się właśnie stało. Los upomniał się o swoje. Nadszedł czas wielkiego cierpienia. Jeszcze więcej nabrałem pokory, jestem wdzięczny ludziom, dzięki którym żyję.
Pokora wobec Losu nakazuje mi stale pamiętać, że wszystko jest nietrwałe, że każdy z powodów do zadowolenia może z momentu na moment zaniknąć. Więc nie mam ochoty mądrzyć się na temat szczęścia . Gdy spotykałem ludzi paskudnie przez Boga albo Los paskudnie doświadczonych, bałem się, że może mnie taka paskuda spotkać. Nie wychwalałem się, jak się wtedy zachowam, czy podołam wtedy temu życiowemu doświadczeniu? Może wtedy trzeba będzie w myśl arabskiego przysłowia zabrać się do dojenia tego tygrysa.
Cierpienie towarzyszy mi nieustannie i będzie moim losem do ostatecznego końca.
Pozostaje tylko pokora