Gdy na rzęsie usiądzie nam łza

jeszcze letnia, stygnąca od chłodu,

przez przysięgę, co doznała zawodu,

pogubioną: czy przeciw - czy za ?

                        _ _ _

Taka łza przecież może się zdarzyć,

są przysięgi złożone ze słów,

namawiają uwierzyć i marzyć,

woląc kłamać, przyrzekać... i znów...

                        _ _ _

Bo w przysięgach śpią łzy – obietnice,

całopalne jak promień co szkli,

jak dalekie rozświetlone ulice,

jak pałace ryglowane przez drzwi.

                       _ _ _

Tak jest łatwo zapewniać – na zawsze...!!

deklaracje rozrzucać na wiatr,

chytre słowa wśród przysiąg łaskawsze

zamieniając w kalambur - kto zgadł?

                     _ _ _

Potem wstydem oblekać twarz, cieniem

aż się serce i kuli i drży,

srebrne perły zastygają w kamienie

z niepewnością zostajemy na TY..

Więc gdy przyjdzie nam znowu przysięgać

że Ojczyzna, że Miłość, że Znów,

zapytajmy tamtą łzę, obietnicę,

czy nie była tylko bajką ze snów.

obrazki z zasobów netu

@ Janusz D.