Szarość osiedlowych budynków w wielkomiejskiej przestrzeni przytłacza szczególnie w zimowychmiesiącach.
Wszystko zaczęło się we wczesnym PRL-u. Wtedy były to bezkształtne reklamy, krzyczące z dawnych,
obskurnych elewacji. Ząb czasu nadgryzł je na tyle, że pozostało ich niewiele.
Uliczna wyprzedaż dzieł nieznanego dotąd Bunksiego okazała się rarytasem kolekcjonerskim. Pojedyncze
malunki jego autorstwa poszły za jedyne 60 $. Zainteresowanie tym wydarzeniem raczej nikłe, nabywców
znalazło jedynie 10 obrazów.
Twórczość tajemniczego Bunksiego na nowojorskich ulicach robi furorę. Jednak sam autor poinformował,
że do takich incydentalnych sprzedaży nigdy więcej nie dojdzie. Polską stolicę rozpowszechniającą
funkcjonalność murali stała się nowocześnie rozwijająca się łódź. Tam włodarze miasta bardzo mocno
zapobiegają o estetykę wizerunkową.
Murale są świetnym rozwiązaniem zagospodarowania przestrzennego. Niekiedy są to wyjątkowe dzieła
dobra publicznego. Wcześniej to grafitti malowane sprayem na miejskich pustostanach. Dość często
traktuje się je jako akt młodocianego wandalizmu. Bez żadnego idealistycznego pomyślunku. Dalej
postrzegamy jako dewastacje.
Za coś podobnego, za dziwne i niezidentyfikowane różowe mazaje na budynkach starówki Gdańska
zostały zawieszone studentki ASP. Ich czyn był aktem skrajnej głupoty i nieodpowiedzialności. Po imprezie
mocno zakropionej alkoholem trzy młode dziewczyny dały upust swej artystycznej wizji. Jak dotarło do
nich co takiego uczyniły, przeprosiły i wyczyściły naoczne dowody swoich malarskich zbrodni. Poczucia
wstydu niczym już nie wymarzą! Wszelką ingerencję w konstrukcje i wygląd wiekowych kamienic na
starówce akceptuje bądź nie właściwy dla danego regionu Konserwator Zabytków.
Stare miasto, obojętnie w jakim rejonie Polski posiada swoją niepowtarzalną specyfikę. Ważne, aby unikać
krzykliwej, bijącej po oczach i nic nie znaczącej pstrokacizny. Murale to artystyczny zamysł ich twórców.
Futurystyczna wizja lepszego świata.