Sposobem na miłe spędzenie czasu w gronie przyjaciół jest fondue party.
Przyrządzanie jedzenia w większej grupie jest niesamowitą przygodą z mnóstwem zabawy i uśmiechu oraz rozluźniających żartów.
XVII wiek, szwajcarski kanton Neuchatel. Tamtejsi górale zbierali się przy ognisku, nad żeliwnym
garnkiem, nazywanym caquelon, by z resztek wysuszonego sera z dodatkiem białego wina przyrządzić
przepyszny sos, w którym maczali cząstki czerstwego chleba. Istna poezja smaków. Od tego wszystko się
zaczęło. Ale i wiele zmieniło.
Geneza nazwy fondue wywodzi się od francuskiego słowa fondre, co oznacza
rozpuścić, roztopić, zmiękczyć. Z biegiem lat powstało kilka wersji fondue, w zależności od zastosowanych
produktów spożywczych:
Serowe – procedura przyrządzania jest banalna. Doprowadza się do rozpuszczenia głównych
składników, by moczyć chlebek czy inne produkty. Do rozpuszczonego sera dodaje się też odrobinę
mąki ziemniaczanej po to, żeby serowy sos nie przywarł do dna garnka. Klasyczne, sycące choć
bardzo kaloryczne. Czasem warto zgrzeszyć kulinarnie.
Czekoladowe – w garnuszku rozpuszcza się ulubiony afrodyzjak z odrobiną śmietanki, by w
słodkim sosie zamoczyć kilkudniowe ciasto, czy świeże owoce sezonowe. Wersja idealna na
romantyczne wieczory we dwoje.
Burgundzkie(mięsne) – dość ekskluzywne, bowiem można użyć polędwicy, podsmażyć w
gorącym oleju. Podajemy z ulubionym sosem na bazie majonezu czy keczupu. Dodatkiem do
mięsnego fondue mogą być zblanszowane warzywa.
Bulionowe – jest to najbardziej dietetyczny rodzaj fondue. We wrzącym bulionie warzywnym gotuje
się dowolne rodzaje mięsiwa pokrojone w regularne kawałki, po czym moczy się w sosach. Wersja
ta najbardziej rozpowszechniona w krajach azjatyckich.
Przez żołądek do serca. Tak było, jest i będzie, że wspólne biesiadowanie przy wykwitnie zastawionym
stole wzmacnia ludzkie relacje. Nie tylko damsko – męskie.
11. kwietnia odchodzi się święto szwajcarskiego fondue.