Los lubi płatać figle. Przykre. Bolesne. Nieprzewidywalne. Nie warto się im poddać.


Siedzę w pustej przestrzeni. Tworzę ją według własnego uznania. Tylko ja lubię swój świat. Każdy lubi tylko to, co jego. Zupełnie nie uznając, że jest jeszcze ktoś obok.


Kto stoi obok mnie? Po jednej strony jest to hart ducha, który pcha mnie z impetem do przodu. Po drugiej asekuruje mnie odpowiedzialność za siebie samą.


Nigdy nie tracąc nadziei, idę przez życie na przekór wszystkiemu co po drodze. Nie dam zgasić w sobie tego ognia, który we mnie jeszcze wciąż płonie.