przyszłe pokolenia mu nie wybaczą

 

autor: wPolityce.pl

„To jest nasz sąd” - wyświetlili manifestanci na budynku sądu i prawdę powiedzieli. Część protestujących mogła mieć poczucie, że to przenośnia. Ale dla wielu znaczenie tego jest jak najbardziej dosłowne.

Dla ludzi, którzy z pomocą sądów skręcali sobie z zasobów publicznych „reprywatyzowane” kamienice i miliony w gotówce, to jak najbardziej był „ich” sąd. Ile można rzucić na stół, na protesty i prowokacje, by nadal był „ich”? Dużo. Bardzo dużo.

Dla aferzystów, tych naprawdę dużych, i tych mniejszych, ale symbolicznych, jak pani posłanka Sawicka, to był „ich” sąd. Można było wpaść w kłopoty, można było zostać złapanym na gorącym uczynku, mogła nawet prokuratura przygotować mocny akt oskarżenia. Ale zawsze na końcu była jeszcze nadzieja: „ich” sąd.

Dla wielkich kancelarii prawnych, pracujących dla jeszcze większego biznesu, zwykle zagranicznego, to też najczęściej bywał „ich” sąd. Tak się składało, że w wyrokach to ten duży zwykle miał rację.

Dla mniejszych kancelarii, ale dobrze umiejscowionych w miastach powiatowych, to też był „ich” sąd. Nieraz mi ludzie opowiadali, że u nich to jest wszystko jasne: jak pójdziesz do mecenasa X, znajomego prezesa sądu miejscowego, to raczej na pewno wygrasz. Jak pójdziesz gdzie indziej - to szanse maleją.

Media liberalno-lewicowe przez dekady mogły kłamać na lewo i prawo - i sąd tę wolność słowa majestatem swoim potwierdzały. I dobrze. Ale wystarczyło by o tych mediach napisał ktoś cokolwiek krytycznego, to w te pędy pędzili by bronić swojej godności, i należnego szacunku „koniecznego do pełnienia funkcji w mediach”. I sądy mówiły zwykle „stop”. Nie wolno krytykować celebrytów medialnych III RP, to już jest poza wolnością słowa. Trudno więc się dziwić, że dla nich to jest „ich” sąd.

Ale i dla wielu samych sędziów, to był „ich” sąd. Koledzy pomogli, gdy chodziło o czasy komunistyczne, koledzy uratowali, gdy się popiło. Ba! Koledzy podali rękę nawet wtedy, gdy służby przypadkiem nagrały korupcyjne ustawianie skargi kasacyjnej.

Ale oddajmy sprawiedliwość: wszystko zawsze było pięknie opakowane, „wynikało” z ustaw, ducha konstytucji i zasady „demokratycznego państwa prawa”.

Zatem jak widać wielu ludzi gotowych jest na wiele, by wszystko pozostało po staremu. Oni rozumieją, co znaczy posiadanie „swojego” sądu, i stąd ta wściekłość, stąd to wycie, tupanie i walenie kijami. W jakimś sensie ta wściekłość przypomina nam stawkę o jaką toczy się gra. Na ich oczach pada ważny bastion ich panowania społecznego, silniejszego niż panowanie polityczne. A oni nic nie mogą zrobić. Nie dlatego, że PiS się uparł, nie dlatego, że Tusk nie daje rady mocniej rozkręcić kampanię przeciw Polsce, ale dlatego, że ich pragnienie pozostawienia status-quo jest w zdecydowanej mniejszości.

Dlatego nie zgadzam się z Tomaszem Sakiewiczem, który wczoraj w TVP Info wydawał się przestraszony i zaskoczony skalą protestu pod Pałacem Prezydenckim i pod Sejmem. Bliższa prawdzie była trzódka z TOK FM, która orzekła, że protesty są za małe, by cokolwiek zmienić.

 

Adam Michnik - prawdziwa twarz protestów / autor: PAP/Tomasz Gzell

 

Polacy zagłosowali - nieobecnością. Mimo totalnej mobilizacji totalnej opozycji, rzucenia na szalę wszystkich, dosłownie wszystkich zasobów, w tym medialnych, szału nie było. To wciąż ta sama kilkudziesięciotysięczna grupa, która przebiera się w rozmaite szatki, od zwolenników zabijania dzieci nienarodzonych przez fanów Platformy po wyposażonych w pochodnie miłośników obecnego kształtu sądownictwa.

Natomiast faktycznie niebezpieczne jest sięgnięcie przez obrońców patologii III RP po przemoc, po apologię siły, po kolejne wezwania do jakiegoś krwawego majdanu.

Nic jednak nie zmienia to zasadniczej woli Polaków, którzy chcą zmian w sądownictwie, i którzy z tych między innymi powodów wybrali Prawo i Sprawiedliwość oraz prezydenta Andrzeja Dudę.

Dla prezydenta to moment trudny.