Gdy dzisiaj, rząd polski przedstawia historię holokaustu i eksterminację Żydów w hitlerowskich obozach koncentracyjnych na terenie okupowanej Polski, światowa opinia społeczna źle
Gdy dzisiaj, rząd polski próbuje wyjaśnić historię holokaustu i eksterminację Żydów w hitlerowskich obozach koncentracyjnych na terenie okupowanej Polski, światowa opinia społeczna przyjmuje to z niedowierzaniem, jakby nie miała dostępu do źródeł historycznych, do Wikipedii, do ostatnich naocznych świadków tamtych wydarzeń, itp.
Może dlatego, że premier nie powołuje się na historyczne fakty, które jednoznacznie określają stosunki Polsko-Żydowskie w historii Polski. A historia Żydów na ziemiach polskich, liczy sobie ponad 1000 lat od czasu pojawienia się tu pierwszych kupców, uchodźców i osadników żydowskich po dzień dzisiejszy. Tu przedstawię ich skrót, za Wikipedią.
W 1187, po serii pogromów związanych z wyprawami krzyżowymi, niewielka liczba żydowskich osadników dotarła na Śląsk, zakładając pierwsze stałe osady żydowskie, np. w Tyńcu Małym w 1150 r, Bolesławcu w 1190 r czy dzisiejszej części Wrocławia – Sokolnikach. W 1227 r w Bytomiu pojawili się po raz pierwszy Żydzi-chłopi, zajmujący się rolnictwem. Żydzi mieszkający pierwotnie na Śląsku migrowali do Wielkopolski – założyli tam wieś Żydowo w 1205 r w pobliżu Gniezna oraz Żydowo koło Kalisza w 1213 r, a w 1237 r gminę wyznaniową w Płocku na Mazowszu. Książę wielkopolski Mieszko III oddawał Żydom w dzierżawę cła oraz mennicę,
W kolejnych wiekach niewielkie wspólnoty żydowskie, powiększyły się znacznie, przyjmując wypędzonych Żydów z całej Europy, w tym z Niemiec w 1346 r, Węgier w latach 1349–1526 i 1686–1740, Francji w 1394, Austrii w 1420 r, Hiszpanii w 1492 r, Portugalii w 1497 r, Kijowa w 1886 r, Moskwy w 1891 r. Za protektora Żydów w Polsce, uznawany jest Król Kazimierz III Wielki. W 1334 r Kazimierz Wielki wyciągnął Żydów spod jurysdykcji prawa niemieckiego i od tego czasu gminy żydowskie bezpośrednio zaczęły podlegać sądom królewskim. Od decyzji Kazimierza Wielkiego chroniącej bezpieczeństwa i interesów Żydów, Królestwo Polskie stało się przystanią bezpieczeństwa ludów semickich, wygnanych z krajów całej Europy.
W połowie XVI wieku, na ziemiach polskich żyło już ok. 80% ogółu Żydów świata. Gwałtowny rozwój kultury i sztuki żydowskiej na ziemiach polskich sprawił, że Polska stała się w tym czasie centrum świata żydowskiego. Najbardziej pomyślny okres w dziejach Żydów polskich, to jednak panowanie króla Zygmunta I Starego, który starał się ich ochraniać, a często i wyróżniać zasłużonych wyznawców judaizmu. W 1534 r król Zygmunt zniósł prawo nakazujące Żydom noszenie wyróżniającego ich ubioru. Zygmunt II August kontynuował tolerancyjną politykę swojego ojca, m.in. nadając Żydom autonomię w dziedzinie administracji gminnej.
Tolerancyjna polityka władców Polski przyczyniła się do tego, że Polskę określano jako niebo dla szlachty, czyściec dla mieszczan, piekło dla chłopów i raj dla Żydów, a szesnastowieczny rabin krakowski Mojżesz ben Israel Isserles podkreślał, że jeśliby Bóg nie dał Żydom Polski jako schronienia, los Izraela byłby rzeczywiście nie do zniesienia. W XVII w. Rzeczpospolita była drugim po Turcji skupiskiem Żydów w Europie. Ich liczebność w 1648 r, szacuje się na około pół miliona. Mniejszość żydowska w tym okresie coraz szerzej rozwijała działalność gospodarczą, skutecznie konkurując z polskim i niemieckim mieszczaństwem.
W 1750 populacja żydowska osiągnęła liczbę 750 tys., co stanowiło 8% ludności Polski. W przeddzień zaborów było to już prawie 800 tys. U schyłku XVIII w. 2/3 polskich Żydów żyło w miastach, 1/3 zajmowała się handlem, 1/3 rzemiosłem, mniej niż 1/6 żyła z szynkarstwa i arend (stanowili 80% arendarzy wiejskich). W wyniku III rozbioru Polski, większość Żydów polskich, znalazła się pod panowaniem rosyjskim. Żydzi zamieszkujący ziemie polskie znajdujące się pod zaborami, byli obojętnie lub wrogo nastawieni do polskich dążeń niepodległościowych. W XIX wieku na ziemiach polskich żyło do 4/5 wszystkich Żydów świata, a ich liczba osiągnęła 4 mln.
Śmierć cara Aleksandra II w wyniku zamachu w 1881 r, spowodowała wielką falę antyżydowskich zamieszek, nazywanych pogromami, których najwięcej było w latach 1881–1884. Pogromy kontynuowano do 1884 r, za przynajmniej nieoficjalnym poparciem władz carskich. Prześladowania te były jednym z głównych powodów masowej emigracji do USA, a także narodzin syjonizmu. Pomimo tego, w 1897 w Królestwie Polskim żyło 1,3 mln Żydów (14% populacji).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zamieszkiwały ją ponad 3 miliony Żydów, co stanowiło jedną z największych diaspor na świecie. Poważny problem stanowił umacniający się antysemityzm. Na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r, Komitet Delegacji Żydowskich, dążył do uzyskania gwarancji prawnych dla Żydów w państwach Europy Środkowej. Jego działalność zaowocowała podpisaniem tzw. Małego traktatu wersalskiego.
W 1931, zgodnie z danymi ze spisu ludności, II RP zamieszkiwało 3113,9 tys. Żydów, co stanowiło 9,8% ogółu. Prawie 1/4 Żydów mieszkała w pięciu miastach: Warszawie 352,6 tys.; (więcej Żydów mieszkało tylko w Nowym Jorku), Łodzi 202 tys., Wilnie, Krakowie, Lwowie. Biorąc pod uwagę przyrost naturalny i emigrację, 1 września 1939 w Polsce mieszkało 3 474 000 Żydów. W międzywojennej Polsce, Żydzi tworzyli najliczniejszy niechrześcijański związek religijny, zorganizowany w 818 gminach wyznaniowych z około 1600 duchownymi, będącymi na etatach gmin.
W czasie tzw. kampanii wrześniowej w 1939 r, ok. 120 tys. obywateli polskich narodowości żydowskiej lub żydowskiego pochodzenia wzięło udział w walkach z Niemcami i Sowietami, będąc żołnierzami polskiej armii. Ustalono, że w czasie całej II wojny światowej, 32.216 żydowskich żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego zginęło, a ok. 61 tys. zostało wziętych do niewoli przez Niemców (której większość nie przeżyła). Ci, którzy zostali zwolnieni, bardzo szybko znaleźli się w gettach i obozach pracy, gdzie podzielili los swoich żydowskich współobywateli.
Jednak w czasie kampanii wrześniowej miały miejsce przypadki, gdy ludność żydowska wielu polskich miast i miasteczek witała uroczyście wkraczające oddziały Wehrmachtu. W Łodzi i w Pabianicach z inicjatywy miejscowych Żydów, zbudowano ukwiecone bramy powitalne, a delegacje żydowskich kahałów witały Niemców chlebem i solą. Według świadectw niemieckich, w wielu miejscowościach, ludność żydowska witała wkraczający do Polski Wehrmacht hitlerowskim pozdrowieniem Heil Hitler, a niekiedy np. w Mławie brała udział w plądrowaniu domów w płonącym mieście.
Także w znacznej części kresowych polskich miasteczek, Żydzi witali tryumfalnie radzieckich okupantów. Jesienią 1939 roku setki kresowych Żydów zaangażowały się w organizowanie kampanii propagandowej przed wyborami do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. W ich trakcie zdecydowana większość ludności żydowskiej głosowała za przyłączeniem tych terenów do Związku Radzieckiego. Według ewidencji ambasady RP, Żydzi stanowili blisko 40% obywateli polskich przebywających na terytorium ZSRR.
W okupowanej Polsce, Niemcy utworzyli wiele gett, w których uwięziono Żydów z całych okupowanych terenów Europy. Największe było getto w Warszawie (w którym przebywało ok. 460 tys. osób w 1941 r, (380 tys. w 1942 r), a także getto w Łodzi, gdzie znajdowało się ok. 160 tys. Żydów. Inne polskie miasta, w których powstawały duże getta, to m.in. Białystok, Częstochowa, Kielce, Kraków, Lublin, Lwów, Radom i Wilno.
Wkrótce po inwazji Niemiec na Polskę, Niemcy rozpoczęli zorganizowaną akcję wymordowania ludności żydowskiej Europy i Polski, znaną jako Holocaust. W wyniku tego ludobójstwa zginęło ponad 90% polskich Żydów. 22 czerwca 1942 r rozpoczęła się masowa deportacja Żydów, w czasie następnych 52 dni (do 12 września 1942 r), około 300 tys. osób zostało przewiezionych pociągami do obozu zagłady w Treblince. Deportacja została przeprowadzona przez 50 niemieckich żołnierzy SS, 200 łotewskich żołnierzy z batalionów Schutzmannschaften, 200 ukraińskich policjantów i 2500 członków Żydowskiej Policji Getta. W zamian za współpracę, nietykalność zagwarantowano pracownikom Judenratu, jak również funkcjonariuszom Żydowskiej Policji i ich rodzinom. Gwarancje te honorowano tylko przez krótki czas, i urzędnicy Judenratu również zostali zamordowani.
18 stycznia 1943 r, część mieszkańców warszawskiego getta (pośród nich członkowie Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego), stawiła zbrojny opór przeciwko kolejnym deportacjom. Ostateczne zniszczenie getta nastąpiło 4 miesiące później, po zduszeniu przez Niemców powstania, które wybuchło 19 kwietnia 1943 r. Los warszawskiego getta był podobny do tego, co spotkało inne getta w których koncentrowano ludność żydowską. Wraz z decyzją hitlerowców o podjęciu Ostatecznego Rozwiązania (Endlösung) – eksterminacji europejskich Żydów, rozpoczęła się w 1942 r Akcja Reinhard, podczas trwania której (tj. do października 1943 r) zamordowano ok. 2 mln Żydów.
Od 40 do 100 tys. polskich Żydów przetrwało Holokaust, ukrywając się lub przyłączając do polskiej bądź też radzieckiej partyzantki. Kolejne 50–170 tys. zostało repatriowanych z ZSRR, a 20–40 tys. z Niemiec i innych krajów. Tuż po wojnie w Polsce było ok. 180–240 tys. Żydów. Najprężniejszym skupiskiem stał się Dolny Śląsk, na którym do wiosny 1946 r osiedlono 86 tys. osób. Ponadto ok. 30 tys. zamieszkiwało Łódź, 20–31 tys. Szczecin, ok. 13 tys. Kraków i 8 tys. Warszawę.
Po wojnie wielu z ok. 180–240 tys. ocalonych zdecydowało się na emigrację z komunistycznej Polski do nowo powstałego państwa Izrael, USA lub Południowej Ameryki. Większość tych, którzy pozostali, zmuszono do emigracji w późnych latach 60., w wyniku inspirowanej przez PZPR antysemickiej kampanii (czerwiec 1967, marzec 1968). Po upadku komunizmu w Polsce w 1989 sytuacja Żydów uległa normalizacji, a ci, którzy byli polskimi obywatelami przed II wojną światową lub utracili obywatelstwo w latach komunizmu, mają możliwość jego odzyskania.
Polska społeczność żydowska oceniana jest obecnie na liczącą od 8 do 12 tys. członków, choć liczba osób mających żydowskie korzenie, ale niezwiązanych z judaizmem czy kulturą żydowską, może być kilkakrotnie większa. Polscy politycy żydowskiego pochodzenia sprawowali w III RP ważne funkcje państwowe: Bronisław Geremek, był ministrem spraw zagranicznych w latach 1997–2000, Adam Daniel Rotfeld, był szefem tego resortu w 2005 r, Stefan Meller w okresie 2005–2006, Marek Borowski, pełnił funkcję wicepremiera i ministra finansów w okresie 1993–1994 oraz marszałka Sejmu w latach 2001–2004, a Ludwik Dorn, był w latach 2005–2007 wicepremierem oraz ministrem spraw wewnętrznych i administracji, a także marszałkiem Sejmu w 2007 r.
Ps. Warto o tym wiedzieć, nim rzuci się kalumnie na naród Polski, bo to właśnie Polska była przez wieki, prawdziwą ojczyzną Żydów.