Kim oni są?
Część III
Otóż znaleziona w1896 roku w Tebach stella Merenptaha mówi, że gdy w Kanaanie prowadził on wojny zaczepne pierwszy raz spotkał się z dzielnym ludem górskim zwanym Izrael. Tak brzmiał stary internetowy zapis, który czytałem około 10-ciu lat temu. Dzisiejsze wyjaśnienia są inne, ale wiadomo, że dzisiejsza, bezkońca zmieniana Wikipedia jest obrzydliwie fałszywa i jak wiele innych faktów w dzisiejszym świecie skrzywiona żydowsko i korporacyjnie. Dzisiejsza Wikipedia mówi o Merenptahu: „W drugim roku wyprawił się z armią do Kanaanu, gdzie po raz pierwszy Egipcjanie zetknęli się z ludem Izraela (o czym zaświadcza inskrypcja na tak zwanej Steli Merenptaha)”. Ale jeśli było tak jak mówi stella, w „starej Wikipedii” to znaczy, że Izrael był tam małym ludem plemiennym. W tamtym czasie mówiło się o Fenicjanach, Filistynach, Hurytach czy innych nacjach. Zresztą w drugim przypadku można wyciągnąć ten sam wniosek. Jako większe państwo Izrael istniał około roku 1000 p.n.e., za „hitlera” Dawida, który zdobył Jerozolimę, którą o dziwo zbudowali Hyksosi, ale czy Izrael był taką potęgą jak się o tym pisze, to nie wiem, bo niektórzy historycy piszą, że jakiś czas temu odkryto stajnie Salomona (handlował końmi) i wcale nie są one okazałe. Masoni mówią, że pierwszym masonem był Hiram, król fenickiego Tyru, który budował Świątynię Salomona. Ale ja za pierwszego masona uważam Salomona, który w/g Biblii, oraz książki „Skarby Świątyni”, adwentysty dnia siódmego Alfreda Pali, otrzymywał od okolicznych świątyń i państw 666 talentów złota. W tamtym czasie i rejonie talent podobno ważył około 38 kg. (Tak mówi A. Pala. O talentach już pisałem). W przeliczeniu na kilogramy byłoby to 25 ton złota – bzdura!!! Jak zwykle żydowskie bajania! Otóż ten przemądry Salomon, władca Judy obraził posłów północnego Izraela i po jego śmierci północny Izrael odłączył się od południowej Judei, a Roboam, jego syn, który objął po nim władzę powiedział swoim poddanym: Mój ojciec (Salomon) chłostał was batami. Ja będę chłostał was batami z kolców. Przemądrzy władcy. Należy zwrócić uwagę na fakt odrębności Izraela i Judy, które były połączone jak gdyby unią.
W 722 r. p.n.e. 10 plemion izraelskich popadło w niewolę asyryjską (syryjską) i zaginęło – komu? – Judei skąd po niewoli babilońskiej pochodzą Żydzi Semici? Niewola asyryjska opiewa na uprowadzenie 30 000 ludności, a na to miejsce sprowadzenie innych plemion spod Babilonu. W tym czasie rzeczywiście Salmanasar V oblegał Samarię w Izraelu. (Z czasem oblegał ją Sargon II, który dokonał przewrotu). Jeżeli jednak skala przedsięwzięcia była tak duża, to i tak przynajmniej część chłopów izraelskich i nie tylko chłopów tam pozostała, bo przeważnie wywożono szlachtę. Jednak jeżeli wywieziono 30 000 ludzi, to jakim Izraelem stał się wówczas Izrael skoro w większości go wysiedlono? Na miejsce wywiezionego Izraela osiedlono tam głównie tak zwanych Sepharvaim z rejonu Babilonu, którzy później zaczęli praktykować religię mojżeszową. Tak mówi Biblia w II Księdze Królewskiej, a to znaczy nic innego tylko to, że Żydzi to jacyś „Kainici” – ludzie bez sumienia (po potopie nie powinno być kainitów), ale tak się mówi o babilońskich plemionach. A jeżeli bez sumienia więc czy to ludzie?
Z której strony by na to nie patrzeć, to dzisiejsi żydzi w znakomitej większości nie są dawnymi Żydami – Izraelem. Żydzi pisani przez duże „Ż” pochodzą z Judei, a dołączyli do nich również Samarytanie, czyli Sepharvaim i inne przesiedlone do Samarii plemiona kainickie, a po roku 120 p.n.e. również Idumejczycy (po Hebrajsku Edomici). W Nowym Testamencie jest nawet przypowieść „O litościwym Samarytaninie” – wyjątki się zdarzają. Oznacza to, że Samarytanie nie byli litościwi, ponieważ w tym czasie byli to już Sepharvaim przemianowani na Samarytan. W sumie tych Żydów semickich jest na świecie około 10%; nazywają się Sefardyjczykami. W Wikipedii ich ilość urosła już (niewiadomo kiedy) do 20%, czyli mimo choroby żydowskiej rozmnażają się tak jak rozmnażali się w Egipcie, czyli jak króliki, bo tylko tam jako „niewolnicy” „…siadali przy garnku mięsa” (II Mojż. 16, 3) i kopulowali, bo nie mieli co robić i mieli na to ochotę, czas, siłę i mają je do dziś.
Następną niewolą w którą popadł Izrael była niewolą babilońską. W roku 586 p.n.e. Nabuchodonozor II najechał Judeę i zburzył Świątynię Salomona wywożąc całą szlachtę w ilości 4 500 ludzi do Babilonu. Były to tylko dwa plemiona Jakubowe – plemię Judy i plemię Symeona. W pustkę utworzoną przez wysiedloną z Judy szlachtę wkradali się Edomici, ale dopiero później, po roku 120 p.n.e. zagościli tam masowo.
W Babilonie Judejczycy zapuścili korzenie i dopiero tam, albo krótko po tej niewoli, czyli po roku 538, kiedy z tej niewoli wyzwolił ich Cyrus Wielki zaczęli nazywać się Żydami. Nazwa ta pochodzi od Judy – syna Jakubowego, protoplasty uprowadzonego w niewolę plemienia. Oczywiście Żydzi byli tam w niewoli, ponieważ byli tam przymusowo oraz nie byli tam w niewoli, ponieważ traktowano ich tak jak wszystkich innych obywateli. Wyobraźmy sobie niewolnika, którego stać na trzy żony, niekończące się ich zapładnianie, koszernego baranka na Paschę – tak było w Egipcie. W Babilonie nie było inaczej. Teraz już można używać w stosunku do Izraela nazwy Żyd. Północne plemiona zaginęły w niewoli asyryjskiej, a plemiona judejskie – „babilońskie”, przyjęły to miano. Słowo Żyd pochodzi z angielskiego wyrazu Jew. Kiedy John Wycliffe (wersja polska Jan Wiklif lub Wikler) tłumaczył Biblię na angielski, nie znalazł wówczas angielskiego odpowiednika hebrajskiego słowa określającego plemię Judy i nazwał ich Żydami – Jews. Stąd pochodzi słowo „jeweller”, „jewellery” (jubiler, biżuteria), ponieważ tym oni się trudnili szczególnie w Anglii i Holandii.
Po „wyzwoleniu” ich z tej „niewoli” przez Cyrusa Wielkiego w 538 r., tylko część z nich wróciła do Judy częściowo zasiedlonej już przez nie lubiane przez Pana Boga plemiona Ezawa, czyli czerwonych Edomitów, a po grecku byłoby Idumejczyków z Idumei czyli Edomu. W tamtym czasie i rejonie (chyba tak jak zawsze i wszędzie na ziemi) walki były ciągle i około roku 120 Judea militarnie pokonała i zawładnęła Idumeą, niemniej jednak wymieszała się z tamtą ludnością. Annasz i Kajfasz byli Judejczykami, ale Herod Wielki – najlepszy władca Izraela, lepszy niż osławiony Salomon – był Idumejczykiem. Ponieważ miał korzenie arabskie nie był akceptowany przez wiele możnych rodów judejskich, w tym królewskich Hsmodeuszy inaczej Machabeuszy – to jedno i to samo. Edomici nie byli uznawani przez Pana Boga, ponieważ pochodzili od owłosionego Ezawa, a być może byli nie lubiani tylko przez swoją pramatkę Rebekę, jednak pozostawili w Żydach swoje geny, które między innymi uwidoczniły się we wnuku królowej angielskiej Elżbiety II, w młodszym synu Karola i Diany – Harrym. Harry jest na twarzy „czerwony”, ale nie jest to czerwień indiańska, tylko czerwień z powodu bliżej niż u innych ludzi położonych pod skórą włosowatych naczyń krwionośnych. Mówi się, że tą cechę odziedziczył po jakimś wujku, czy stryjku, że tą cechą charakteryzują się Irlandczycy, czasem że Szkoci i jeszcze ktoś z Anglii Ja temu nie zaprzeczam, ale tą cechą wyróżniali się Edomici, a trzeba pamiętać o tym, że pierwszy naziemny kościół chrześcijański powstał w Anglii w Glastonbury, a pierwsi chrześcijanie to typowi Żydzi pisani przez wielkie „Ż”. To oni po śmierci Chrystusa zbudowali ten kościół. Czasem mówi się, że zbudował go Józef z Arymatei.
W języku polskim istnieje link:
Można wierzyć, można nie wierzyć, ale królowa Elżbieta II jest bardzo, ale to bardzo podobna do Major McCallion – byłej burmistrz Mississaugi leżącej w Ontario, która na 100% jest żydówką. Poza tym spotkałem książkę o pewnym żydzie, który na zdjęciu był do niej łudząco podobny. Jeśli jest tak jak myślę, to któryś z przodków „matki pszczoły” – jak nazwał ją były prezydent „Walesa”, jakaś pramatka, mogła zostać podmieniona zaraz po urodzeniu, ale nie musiała, mogła się tylko i oficjalnie wżenić w rodzinę. Podobno podmieniony był car Aleksandr I, wnuk Katarzyny Wielkiej i na jej życzenie. Podmieniono słabą i chorowitą dziewczynkę carską na zdrowego i silnego chłopskiego chłopca, późniejszego Aleksandra I.
CDN