obrazek z zasobów netu

Gdy odlecimy między błękitne Anioły

wierząc, że czas oprawca ze wstydu się mieni,

gdy podwoje otworzy zaproszeń nadawca

może warto zostawić po nas ślad na ziemi.

To nie jest pomysł celu, nie instruktaż wzoru,

to nie hołd wymuszony stanem posiadania

to pamięć co zostaje - mistrzyni wyboru,

która, jeśli powraca, pamiętać nie wzbrania.

-   -   -

Matematyka duszy. Ją warto policzyć:

- można kąpać się w blasku lub chronić się w cieniu,

- skrzyć się w polarnych zorzach, zmienności przemijań,

- wyryć się złotą zgłoską na czarnym kamieniu.

Ślad będzie osobowym i zawsze sygnałem,

że ktoś – kiedyś - przez chwilę dotknął to i owo,

był samotnym ciężarem lub lekkim motylem,

i zaczynał i kończył i zawsze na nowo...

Bo początek jest końcem - paradoks zegarów,

czasem daty pomyłką, która nic nie zmieni.

Pamięć wplątana brakiem w iluzję wszechświata

daje szansę ostatnią - jakiś ślad na ziemi.

-   -   -

Gdy ze swojej niewiary tworzymy zasadę

nasze prawo do pytań od lęków się pleni

nikt nikogo nie uczy jak wolno rozumieć

by miejsce wskazywało po nas ślad na Ziemi.

To nie kazuistyka - wolność jest otwarta,

iluzje rzeźbią skały - śpiewa rytm strumieni,

fale stają się constans - piasek brzeg wygładzi

ale oczy dostrzegą mały ślad na Ziemi.

 -   -   -

Jeśli komuś kto czyta temat wzrok zaprószył

przez co wiersz się wydaje boleśnie natrętny,

przecież znak, co zostaje - myśl może ocalić

i ptakom co na szlakach...

nie jest obojętny...

@JanuszD.